Disneyland, Los Angeles and Conditioning

De maand februari staat in het teken van de voorbereidingen voor het voetbalseizoen en de grote trip naar Californië, wat van dag tot dag beschreven zal worden.

DAY 1:
Het is vrijdagmiddag, rond een uur of drie, de auto staat klaar en de kinderen zijn enthousiast. De reis waarvan ze al maanden op wachtten is dan eindelijk aangebroken. De eerste dag is niet direct bijzonder en staat in het teken van de reis naar Los Angeles. We verblijven in een stad net buiten Los Angeles genaamd ‘Fountain Valley’. De reis is lang, maar gelukkig zijn de kinderen afgeleid en vallen ze in slaap rond een uur of negen. Zelf vind ik het slapen lastig, hoe ik ook ga liggen/zitten, het wil maar niet lukken. Uiteindelijk slaap ik in totaal één uur, en dat was nog geen half uur sinds vertrek. De geplande reis is twaalf uur lang en daarvan had ik gehoopt ongeveer de helft te kunnen slapen (ha). Omdat dit niet geheel volgens plan gaat, probeer ik zoveel mogelijk muziek te luisteren. Maar omdat we door de vele ‘canyons’ en ‘valleys’ rijden, is het bereik niet geweldig. Na een lange nacht komen we dan als gepland na twaalf uur rijden aan in Fountain Valley. Het tijdsverschil komt je echter een uurtje tegemoet, maar door het uitladen en het bereid maken van de bedden lig je dan alsnog in bed rond 3 uur. Vervolgens lukt het dan ook niet om gelijk te slapen, maar als het dan in de andere kamers ook stiller wordt, val je opeens snel weg.

DAY 2:
Zaterdagochtend, de wekker gaat om 6:30, het feit dat we maar een paar uur geleden zijn aangekomen betekent niet dat je de dag niet kan starten met een paar kilometer hard te lopen. Ik ga rond 6:45 de deur uit met mijn hostdad, die vandaag een makkelijke dag heeft, wat het maakt dat ik met hem mee kan rennen. We rennen een korte 4,5 mijl, net genoeg om aan te komen op Huntington Beach. Waar hij weer naar huis rent, word ik opgehaald door mijn hostmom en de kinderen die nog even het strand willen zien. Eenmaal thuis moet ik snel douchen, we gaan namelijk een stuk van de marathon zien die bepaalt wie er naar de Olympische spelen mag. Er is niet eens tijd voor ontbijt, wat wel snel in de auto volgt en neerkomt op een proteïnedrankje. Het is relatief gezien warm, het is buiten ongeveer 20 graden Celsius, maar doordat we uit het koude Ogden komen voelt dit net wat weer warmer. Het voelt ook alsof we ineens doorgesneld zijn naar de zomer, waar we gisteren nog met een dikke jas en lange spijkerbroek rondliepen, lopen we nu in een T-shirt met een korte broek en slippers. Het is een mooie overgang. We bekijken de marathon vanaf een punt waar zowel de mannen als de vrouwen vier keer langskomen. We kiezen een mooi punt uit en voor de opvolgende anderhalf uur staan we met de beveiliging te praten. Het is intrigerend om te zien, een paar van de ’s werelds meest bijzondere atleten die tot het uiterste gaan in mogelijk het zwaarste onderdeel van de Olympische Spelen. De renners komen keer op keer langs, en elke keer wordt de kopgroep kleiner. De race wordt beslist door een verassende underdog: een persoon die nog nooit een marathon in zijn leven heeft gerend, Rupp wint met dik een minuut verschil op zijn directe achtervolger en finisht met een tijd van ongeveer 2:11. Na de race is het dan tijd voor middageten en we gaan naar de McDonald’s, hierna vertrekken we richting een uitkijkpunt wat zicht gaf op het Hollywood-bord en een deel van de stad. Dit is echter makkelijker gezegd dan gedaan omdat het verkeer in Los Angeles ronduit verschrikkelijk is en het ontzettend lang duurt om je te verplaatsen met de auto. We kwamen er echter wel en hierna besloten we om naar de “Walk of Fame” te gaan. Vanwege het feit dat we met vier kinderen zaten die moe waren na tien minuten lopen, besloten we al om naar huis te gaan. En nogmaals, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Het duurde ongeveer tweeënhalf uur om naar huis te gaan, en dan tel ik niet de tijd mee die we gebruikten om ergens te eten. Maar ook hier kwamen me op onze bestemming terecht en gaan we weer vroeg slapen want de wekker gaat rond kwart voor 6.

DAY 3:
Nog voordat de wekker afgaat wordt ik al wakker, het is hier vroeg in de morgen. Dit is echter nodig, omdat we moeten inpakken om naar ‘California Adventure Land’ te gaan, wat naast Disneyland ligt. Ook moeten we weg uit ons huisje, dit doen we omdat we naar een appartement dichter bij de twee parken ligt. Het is dus 7 uur wanneer we het huisje verlaten en terwijl ik me voorbereid voor een anderhalf uur lange trip, blijkt dat we er al na 25 minuten zijn. Mijn topografie van Californië is niet geweldig en zo dus ook mijn perceptie van afstanden tussen verschillende steden. We waren dus al in Anaheim lang voordat ik het doorhad, maar eenmaal daar gingen we naar familie toe die ook een paar dagen hier zou zijn. Zij verbleven in het mooie en ontzettend grote ‘Hilton’-hotel. We stallen wat koelproducten daar en gaan vervolgens naar het grote ‘California Adventure Park’. We lopen erheen omdat het niet te ver weg is en we komen aan rond een uur of acht. We doen een hoop leuke dingen in het park, maar omdat we er dik negen uur blijven ga ik niet alles tot de laatste stap beschrijven. Een paar van de hoogtepunten waren onder andere: ‘The Tower of Terror’, een attractie waarin het lijkt alsof je in een lift zit om vervolgens in het donker met af en toe wat grote open ramen op en neer te vallen. ‘The California Screaming’ was een rollercoaster die niet veel meer bijzonder is dan andere rollercoasters, maar dat maakte het niet minder leuk en we deden deze het vaakst van alle attracties die we bezochten: twee keer. Een ander was ‘Radiator Springs Racers’, deze was niet direct heel eng of ontzettend intens, maar de wijze waarop deze attractie uitgevoerd maakte hem speciaal. Om te beginnen hadden we ‘fast-passes’ waardoor we de 2,5 uur lange rij konden afsnijden en al binnen tien minuten in de wagens te zitten. De baan begint binnen, waar je wordt voorbereidt op een race, de manier waarop dit wordt vormgegeven is bijzonder en het lijkt net alsof je in de film zit. Daarna kom je voor een startstreep te staan en komt er een ander autootje naast de onze. Er volgt een race waar de wagentjes wel redelijk snel gaan en uiteindelijk kwamen wij als winnaar uit de bus. Na deze lange en mooie dag gaan we uiteindelijk terug naar de auto en gaan wij naar ons nieuwe appartement en verblijfsplaats voor de rest van de week. Hier bereiden we ons voor op de nacht en gaan we dan ook vervolgens slapen, want de volgende dag is het ook gewoon weer vroeg op.

DAY 4:
Mijn alarm gaat om 4:50, ik heb mijn hardloopoutfit al gisteravond klaargezet en kan deze dus gelijk aantrekken en gaan. Het is pikzwart buiten, maar vanwege de verlichting ondervind ik daar niet al te veel hinder van. De truc is het vinden van een goede route, want met de vele stoplichten is het lastig om voor een langere tijd te rennen. Ik vind uiteindelijk een lange(re) route en weet er een kleine 6 kilometer uit te halen. Ik keer terug naar ons appartement op de 6e verdieping en maak me klaar voor de dag. We moeten vroeg weg want er staat ontbijt gepland om 7:00 in ‘Goofy’s Kitchen’, dit is een ongelimiteerd ontbijt, want belangrijk is voor mij. En de kinderen kunnen er verschillende karakters ontmoeten, wat voor hun belangrijk is. Na dik een uur ontbijten is iedereen zowel klaar en ga we Disneyland in. Het is nog geen half negen, maar het is al wel 27 graden Celsius. Het lijkt er weer op een hete dag te gaan worden. En omdat de dag ook lang was ga ik er een paar hoogtepunten bij pakken: ‘The Hollywood Tower of Terror’, een attractie waar je in een op hol geslagen lift zit. Je vliegt dus de hele tijd op en neer en je bent een aantal keer gewichtsloos. ‘The Indiana Jones’, een rit waar je in een open terreinwagen zit en je de avonturen de film meemaakt, niet snel maar wel heel leuk. Deze is vergelijkbaar met de Radiator Racers. En dan het hoogtepunt van de dag was de ‘Hyperspace Mountain’ een achtbaan die met Star Wars te maken heeft. In deze achtbaan lijkt het alsof je in een gevecht beland bent. Met allemaal verschillende snelle bochten en plotselinge duiken. Rond acht uur ’s avonds is het dan tijd voor de lichtshow en parade. Dit is een dagelijkse optocht en één van de hoogtepunten van het park, hier krijg je elke karakter te zien met een hoop muziek. Als nuchtere Hollander vind ik het nog wat veel, maar het is zeker mooi. Na deze feestelijke vertoning is het dan even wachten tot het vervolg zich brengt, bestaande uit een verhaal samenhangend met een enorme vuurwerkshow. Ook dit was echt gaaf en weer een mooi moment van de week in Californië. Na dit evenement was ik klaar voor bed, maar hier dachten mijn hostparents anders over. Die wilde nog wat andere dingen doen, terwijl ik gewoon even wilde tukken. Ik neem het ze zeker niet kwalijk en nam van deze mogelijkheid gebruik om nog wat andere attracties met hun te bezoeken. Toen we dan ook eenmaal thuis waren om 10 uur was het geen grote moeite om in slaap te vallen.

DAY 5:
De wekker gaat om 6:00, ik had om 6:15 beneden afgesproken met mijn hostdad om te gaan hardlopen. Hij zou van te voren al vijf mijl rennen en dus zou hij zou het laatste deel met mij doen. Ik loop naar buiten om precies kwart over zes en hij staat klaar en dus vertrekken we gelijk. We hebben beide last van vermoeide benen, met name omdat we naast het hardlopen van de dag ervoor ook nog eens een extra achttien kilometer in het park liepen. Zo komt het dat de eerste anderhalve kilometer bij mij nog moeizaam gaat, maar hierna gaat het beter en kunnen we versnellen. Ik ga op een gegeven moment zo snel over een segment van ongeveer twee kilometer dat mijn hostdad nog eens flink moet aanzetten. Na deze versnelling doe ik het weer wat rustiger aan tot we bij ons eindpunt komen. We stoppen bij een winkelstraat waar nog niemand is, zo even voor zeven uur. Dit doen we omdat we nu de ruimte en beschikking over trappen hebben en dus de ideale gelegenheid voor wat ‘plyometrics’. We doen wat oefeningen voor twintig minuten lang, dagen onszelf uit en gaan vervolgens naar huis om te douchen en te ontbijten. Mede doordat er ditmaal geen vroeg ontbijt gepland staat, hoeven we ons niet te haasten. We komen dus aan in het park rond half tien. De dag zag er niet veel anders uit dan de dag ervoor. We doen weer een hoop leuks, het is warm en de dag is lang. Het enige verschil is dat we ditmaal wat langer bleven dan de dag ervoor en we rond half twaalf thuis zijn. Ik besluit om de volgende dag niet te rennen, voornamelijk omdat mijn telefoon bijna dood is en ik hem niet kan opladen gedurende de nacht, dit komt weer doordat er weer net één oplader te weinig is en we moeten doordraaien met de overige twee. Niet dat dit mij veel maalt, ik kan de “rustdag” wel gebruiken.

DAY 6:
De volgende dag wordt ik voor het eerst wakker gemaakt door iemand anders dan mijn telefoon en krijg ik te horen dat ik tien minuten heb om me klaar te maken voor een ontbijt georganiseerd door een bepaald bedrijf waarvan de reden te lang en oninteressant is om uit leggen. Het boeide mij ook niet veel, er was lekker eten en na dit ontbijt kon ik gelijk douchen en klaar maken voor onze laatste dag in de Disneyparken! We kozen vandaag weer voor onze keus van zondag; California Adventure Land. Zoals gewoonlijk begint de dag weer heet, maar ditmaal neemt het weer een andere wending. Het is zowaar eens bewolkt en er is wat wind. Dit aangename weer werd met arme open ontvangen na het hete weer van de afgelopen dagen. Dit weer werd echter slechter en het begon te druppelen. We waren nog steeds in staat om leuke dingen te doen, totdat het echter echt met bakken uit de hemel kwam vallen. Het was rond vier uur toen dit gebeurde en dit maakte het dat we ons programma versnelde naar het avondeten. We aten in een restaurant op loopafstand van Disneyland en bevind zich aan het einde van de Disney-winkelstraat. Na dit eten keken liepen we nog door de winkelstraat waar het onderhand begon te lijken op een groot buitenzwembad, we waren aan het zoeken voor wat souvenirs om deze reis nog te herinneren (iets wat anders zeker niet zou lukken, ha). In mijn zoektocht naar een leuk shirt, hoorde ik iets wat me verbaasde, iets waarvan je het alleen kunt hopen het te horen. Een goddelijke serie van klanken, waarvan alleen een select groepje mensen deze reeks van tranentrekkende geluiden kan begrijpen. En als u dit leest bent u één van die mensen. Het is uiteraard de taal Nederlands waar ik het over heb. Het was een koppel bestaande uit een man en vrouw van tussen de 25 en 30 jaar oud. Ik stapte op ze af en maakte een kort praatje met ze. Ze bleken uit Rotterdam te komen en deden een roadtrip in Amerika. Ze begonnen in San Fransisco en gingen verschillende steden af. Ze deden ook een dag of twee in Disneyland en ik ontmoette hun aan het eind van hun eerste dag daar. Zo zie je maar, we Hollanders zijn overal te vinden. Na dit mooie, maar korte gebeuren ging ik terug naar mijn hostfamily om het goede nieuws te delen, waarna we naar de kassa gingen om af te rekenen. We liepen in de regen naar de bus die ons terug naar huis zou brengen en kwamen uiteindelijk thuis om acht uur. Genoeg tijd om vroeg naar bed te gaan, wat uiteraard niet gebeurde, maar wel met de gedachte dat ik niet vroeg op hoefde te staan de volgende morgen.

DAY 7:
Vandaag hadden we een rustdag, de hele dag in het park rondlopen is zwaarder dan je denkt. Vooral voor de kinderen die vaak doodop thuiskomen na een lange dag. Ik begon de dag met hardlopen, ik wist dezelfde snelheid te halen als mijn laatste ‘Cross country’ race, wat dus mooi was. Hierna ging ik even snel naar de ‘gym’ die in het hotel zat om vervolgens uit te rusten in het zwembad. Het was heerlijk weer buiten, gedurende de week is het rond het middaguur niet kouder dan twintig graden Celsius geweest. Na het zwembad ging ik terug naar de hotelkamer om wat dingen voor mezelf te doen. De enige keer dat we buiten het hotel waren was omdat we uiteten gingen. We gingen naar een restaurant genaamd: ‘The Cheesecake factory’. Ik nam een pastagerecht, maar kwam niet verder dan de helft van mijn bord, voor het toetje, een heuse cheesecake, was dan ook geen ruimte meer. Wel bestelde ik er één om die vervolgens thuis op te eten. Eenmaal thuis rond een uur of negen was ik moe van het eten, maar kon ik niet naar bed gaan omdat ik met mijn hostdad naar een winkel moest om een label van een kledingstuk af te halen. Iets wat ik had gehaald als souvenir daar, maar de tag was niet verwijderd van het shirt. Geen groot probleem behalve dat we terug moesten lopen naar Disneyland vanuit ons hotel, wat slechts een kleine twintig minuten was. Toen we terug waren at ik wat van mijn cheesecake en ging ik daarna naar bed.

DAY 8:
Vandaag stond Legoland op het programma, een park meer gericht op kinderen. Het is een mooi en leuk park, maar nadat je vier dagen in Disneyland hebt gezeten, lijkt dit echter op een speeltuin. Desalniettemin hadden we het naar ons zin en deden we weer een hoop leuke dingen. We bouwden, aanschouwden en liepen weer kilometers door een park heen. Aan het eind van de dag heerste er niet een gigantische vermoeidheid, desondanks het feit dat ik weer een aantal kilometers had hardgelopen, was het niet zo dat ik ontzettend aan het einde van mijn latijn zat. Eenmaal thuis hadden we avondeten, waarna ik nog steeds kon genieten van mijn cheesecake. Het was pas hierna dat ik snel in dromenland was. Nog wel met de achterliggende gedachte dat morgen de laatste dag in Californië zou zijn.

DAY 9:
Ik werd wakker nog voor zes uur om te gaan hardlopen. Ik kon niet alle tijd nemen, de plannen waren om alles in te pakken en in de auto te stoppen. Ik kreeg mijn kilometers, ging vervolgens douchen en ontbijten, om daarna de bagage in de auto te stoppen. Om tien uur vertrokken we vanaf het hotel naar Legoland, voor onze tweede en overduidelijke laatste dag. Dit was echter dik een uur later dan gepland en hierdoor verloren we veel tijd die we hadden kunnen besteden in het park. De dag in Legoland was dus kort, we bleven er slechts voor tweeënhalf uur. We moesten wel vertrekken, anders zouden we laat aankomen op onze overnachtingsplek in Las Vegas. De rit duurde een kleine zeven uur, en we hadden een degelijke aankomsttijd. Bij aankomst gingen we wat eten, om vervolgens de dag te eindigen en ons klaar te maken voor de reis naar huis.

DAY 10:
Er was geen druk om vroeg op te staan, het vertrek stond gepland rond een uur of elf. Ik werd echter al rond een uur of zes wakker en vroeg mezelf af of het iets waard was om te gaan hardlopen. Zondag is echter een (sport)rustdag en ik besloot om weer verder te gaan slapen, iets wat misschien niet al te toegewijd is, maar met het voetbalseizoen bijna hier maakte het niet al te veel uit. Als ik mijn wekker niet had gezet, had ik waarschijnlijk ons vertrek gemist. De kinderen waren wezen zwemmen en had was in tijden eens stil in een huis van verblijven met de hostfamily. Ik sliep dus heerlijk toen ze even weg waren maar waarna er vervolgens wel op mij werd aangedrongen om snel te zijn, de vertrektijd was vervroegd en dus moest ik alles sneller doen. Dit deed ik zonder problemen en voor je het wist zat je alweer in de auto. De reis was zes uur lang en verassend genoeg deden we dit zonder te stoppen, het maakte mij niet uit. Dit betekende alleen maar dat we eerder thuis kwamen. Rond 6 uur kwamen we aan in Salt Lake waar we bleven eten bij de ouders van mijn hostmom, hierna vervolgden we onze reis naar huis wat nu nog maar 45 minuten duurde. Zo kwamen we thuis om acht uur en begon ik alles klaar te maken voor de volgende dag.
Zo kwam onze lang geanticipeerde reis dan eindelijk tot een eind. Ik zal zeker nog een keer terugkeren naar Californië en dan in het bijzonder naar Los Angeles, maar dan eerder zonder kinderen, zodat dit op een snellere manier gaat dan dat we dit deden met de hostfamily. Desalniettemin was het een bijzondere trip en kan ik ook weer zeggen dat ik dit heb meegemaakt.

Buiten deze trip stond februari ook nog in het teken van het fit worden voor voetbal, waarvan de try-outs op de 29e van deze maand zijn. De conditietraining, ook wel beter bekend als ‘conditioning’ is behoorlijk intens en vraagt dan ook nog wel wat van je lichaam. Vijf keer per week ben ik om zes uur ’s ochtends op school aanwezig, waar we met een personal trainer aan de slag gaan om verschillende aspecten van het lichaam te trainen. Dit had ik al deels verteld in mijn vorige verslag, maar deze maand is de lat alleen maar hoger gelegd. Naast de voorschoolse trainingen zijn de naschoolse trainingen ook nog steeds een vast gebeuren. Ik merk zeker dat dit werkt, desondanks heb ik het gevoel dat het nog steeds erg zwaar is om goed in vorm te komen. Toch hoef ik mij niet direct zorgen te maken, de coach ziet dat ik hard werk en we hebben nog een maand voordat het echte seizoen begint. De maand maart staat echter al wel vol met oefenwedstrijden, zeven stuks in tweeënhalve week met daartussen een competitieve wedstrijd. Als eerste zullen we op 15 maart een thuiswedstrijd spelen tegen Stansbury High en op 2 april eindigen we de oefenreeks met een ‘Alumni Game’ tegen oud-spelers. Hiertussen zijn nog zes andere wedstrijden waarvan er dus één meetelt voor onze regionale competitie. De data van de wedstrijden zullen zijn: 15, 18, 22, 23, 25, 29, 31 (maart), en 2 april. De regionale competitie wedstrijd is de 29e van maart, een thuiswedstrijd tegen Logan High. Ik ben ontzettend enthousiast voor deze wedstrijden en kan dus ook al niet wachten op deze wedstrijden. We wedstrijd die er echter met kop en schouders boven uitsteekt is die van de 25e tegen Ogden High. Ogden High is de grootste rivaal van Ben Lomond en alle wedstrijden op elke sport gaan er dan ook fel aan toe. Dit jaar wonnen wij voor de tweede keer op rij de felbegeerde American Football-prijs, ‘The Iron Horse’. Waar de stad Ogden bekend om staat. Ons voetbalteam is echter minder succesvol en heeft dan ook nooit de voetbalvariant van deze prijs gewonnen.
Het enthousiasme en de drijvende kracht om te presteren is daar, nu alleen nog mijzelf bewijzen aan iedereen.

Ik zal volgende keer meer proberen in te gaan op manier hoe het systeem werkt met de betrekking tot voetbal. Daar weet ik nu nog niet genoeg voor. Om deze maand samen te vatten, zeg ik alleen dat het voelt alsof de tijd vliegt. Ik zit hier inmiddels al zes-en-een-halve maand en ik heb er nog drie te gaan, waarvan voetbal er minimaal twee van zijn. Het voelt gek om al te speculeren over een vertrek en om het over dingen te hebben die met de zomervakantie te maken hebben. Ik probeer mijn gedachten hier te houden en niet te veel over thuis te denken. Want dat is waar het fout gaat, maar dat komt wel goed. Ik zou hier niet naartoe zijn geweest als ik niet absoluut zeker van mezelf was.

Jesper Nibbelink
Ogden, Utah, United States