Homecoming, Cross Country and the HS Spirit!

Homecoming, Cross Country and the High School Spirit
Op het moment van schrijven zit ik (al) vijf weken in de Verenigde Staten, ik kom zodanig in een flow van het vroege opstaan en de lange dagen dat ze over elkaar beginnen te lopen. Daarmee wil ik niet zeggen dat het eentonig begint te worden, nee dat zeker niet. Elke dag brengt wel wat nieuws en ik leer steeds meer geweldige mensen kennen. Sportief gezien ben ik uiteraard (op zondag na) nog dagelijks druk bezig, op maandag, dinsdag en vrijdag ren ik ’s ochtends voor school om nog fitter te worden en bij Weight Training werk ik aan mijn kracht. Ik kan echter nog steeds niet op mijn volledige 100% hardlopen omdat het hoogteverschil ook nog nu parten met mij speelt, al wordt dit wel steeds minder. Naast al dit is er uiteraard ook tijd voor ontspanning en leuke dingen als het homecoming-feest.

Homecoming neemt een hele week in beslag hier in The States, elke schooldag heeft een thema waarin je gekleed moet zijn, op vrijdagavond is de wedstrijd (die we met 42-29 wonnen van Park City) en dan als grote afsluiter het homecoming feest op zaterdagavond. Het feest werd gehouden in een “Dinosaur Park” en ondanks de lak aan alcohol bewijzen de Amerikanen dat je er alsnog een geweldig feest van kan maken. Dit is dankzij de echte High School Spirit waar wij Nederlanders totaal niet over beschikken. Het maakt niet uit hoe achterlijk een dans is, al moet het een football player in een tutu zijn die het doet, er zijn mensen die het doen. Nou bedoel ik daarmee niet dat ik hetzelfde als iedereen deed, maar het enthousiasme is aanstekelijk en dat voelt goed. Het feest loopt van acht tot elf uur en daarna gaan de meesten naar huis, of gaan naar een afterparty. Ik had een geweldige tijd, het enige minder leuke was dat ik mijn wasgoed moest opvouwen en opbergen terwijl ik liever direct mijn bed indook (aangezien ik in een vroeg slaapritme zit).

De week na homecoming waren er een paar openboek toetsen en moest je in paren een modelhuis bouwen bij ‘Civil Engineering’, ook kwam ik steeds beter aan bod in de ‘Jazz Ensemble’. Na een wat gespannen start kan ik nu al steeds meer mijn eigen ding daar doen. Het hoogtepunt van die week was de avond bij de coach van cross country, hier kwamen we samen met het hele team en hadden we avondeten en keken we een film. Een koolhydraatrijk hoofdgerecht gevolgd door zelfgemaakt aardbeienijs met een kwart stroopwafel erbij. Hierna volgde de film “MacFarlane in the USA” (een hardloopfilm) in zijn kelder met projector en moest je strijden voor een goed plekje voor de film, aangezien we met 24 man waren. De coach, die voormalig SEAL was en nu gaat onder de naam Mr. G, woont in een buurt genaamd ‘Pleasant View’, en ’s avonds na de film, toen de zon al ver achter de bergen verstopt zat en je de lichten van de stad kan zien, snap je waarom. Mr. G woont in een villa die hij volledig zelf heeft gebouwd (met de hulp van zijn vrouw bleek later), en hij heeft hiervoor de beste plek uitgekozen. In een gebied wat je doet denken aan de Hollywood Hills (want daar ben ik zo vaak geweest) heeft hij het zeker niet slecht voor elkaar voor een middelbare school gymleraar. Dit alles stond in het teken van de wedstrijd voor de volgende dag, het zou mijn eerste officiële wedstrijd worden als het even mee zat en de UHSAA (Utah High School Activity Associaton) mijn aanvraag tot sporten in Utah accepteerde. Ik keek er al naar uit om in mijn veel te strakke spandex broekje rond te rennen en mezelf totaal niet voor schut te zetten met een waarschijnlijk laatste plaats in de race. Dit zou het echter niet worden, de combinatie van regen en donder maakte het dat de wedstrijd werd afgelast. Ik had eigenlijk wel zin om te rennen en was dan ook wel licht teleurgesteld dat dit mij werd ontnomen, maar ik dacht zo; nu is de race een week later en ben ik ook weer een week verder. Daarnaast stond die vrijdag het ‘hosten’ van een Junior High School cross country meet op het programma. Wij zouden eerst onze eigen training doen en omdat deze volledig op gras was, besloot ik om mijn voetbalschoenen weer eens te gebruiken, wat tijdens de training geen geweldig idee was gezien de vele gaten in het veld. Na onze training begonnen we met het opzetten van de pionnen en de finishlijn, hierna was het vooral afwachten en kijken naar de race. Onder de leerlingen in de leerjaren wat bij ons de eerste drie van de middelbare school zouden zijn; 7th, 8th en 9th grade, zaten een aantal die een behoorlijke tijd neer wisten te zetten. Voor de drie kilometer die ze renden had de nummer één een tijd van 11 minuten. Na het opruimen was de schoolweek voorbij en is het rust van alle activiteiten.

Rust, een relatief begrip dat verschilt per individu, want de volgende ochtend ging ik hardlopen met mijn hostdad, die zijn vijf kilometer route wilde laten zien. Hij is echter gewend om veel verder te lopen en op een veel hoger tempo, met moeite bracht ik de vijf kilometer vol terwijl hij nog 15 kilometer daarna doorging. De conclusie van die ochtend was dat ik er nog lang niet ben.

Die week zou het dan echt gebeuren, mijn eerste race. De UHSAA liet op de eerste dag van de schoolweek weten dat ik competitief mocht sporten en het zou een mooie graadmeter zijn voor de eerste vier weken van training die ik erop had zitten. Die woensdag mocht ik dan eerder weg uit de les om te gaan omkleden en je naar de gele bus te begeven die ons naar ‘Round Valley Golf Course’ zou brengen, een koers van de rensterke Morgan High School. Wat ongebruikelijk was, is dat we daar met hele team moesten rennen. Waar je normaal opgedeeld wordt in ‘Varsity’ (het eerste team) en ‘Junior Varsity” het tweede team, mochten we hier allemaal tegelijk rennen. Mijn doel was om onder de 25 minuten totaal te komen en dus maximaal op een tempo van 5 minuten per kilometer te rennen, wat sneller was dan mijn trainingstijden van een gemiddelde 5:20 (met stoppen). Waar de jongens al vroeg gingen warmlopen wachtte ik daarmee omdat ik die ochtend al deels wat had gedaan bij ‘Weight Training’, ook het strekken deed ik kortstondig, wat misschien mijn fout is geweest van die dag. Ik voelde namelijk al na een kleine 100 meter dat mijn benen als lood aanvoelden. Na een hele slome start, waar ik als een van de laatste begon, kwam ik steeds meer in de wedstrijd. Ik durfde namelijk niet te snel te gaan in het begin, omdat ik wist dat het me zou breken als ik dat zou doen. Ik haalde steeds meer mensen in en met elke stap dacht ik: “Ik haat niets zo erg als hardlopen”. Ik bleef goed om me heen kijken en ik zag zo nu en dan een teamgenoot. De koers zelf was te doen, niet te veel heuvels of asfalt, maar wat de wedstrijdleiding blijkbaar leuk vond, was om de finish op een heuvel te zetten. Ik was helemaal doodop van de race en de hitte en toen moest ik nog deze “berg” oprennen, ik keek achter me en mijn achtervolger was ver weg en voor mij waren ze al gefinisht. Geen dringende nood om het tempo omhoog te gooien. Ik finishte en achteraf bleek ik een tijd van 23:42 te hebben, dit was veel meer dan waar ik op gehoopt had, en wat neerkwam op een tijd van ongeveer 4:45 minuten per kilometer. De coach was trots en als doel stelde ik om onder de 20 minuten te komen. De totale einduitslag was dat ik 10e van de 15 van mijn school was (de eerste zeven rennen ‘Varsity’) en 44e van de 65 renners in totaal. De eerste (van mijn school) finishte met 18:43 minuten en de laatste deed het net over een half uur. De terugrit daarna was vol vreugde omdat de meesten renden zoals ze wilden en we een winnaar hadden. Vervolgens kwam de coach ook met het nieuws dat de twee dagen later een race hadden op ‘Soldiers Hollow’ van de Wahsatch High School. Ik was opgewonden om mijn tijd te verbeteren en een nog betere race te rennen, dit zou echter niet lukken. De dag voor de race raakte ik op de meest achterlijke manier geblesseerd aan mijn enkel na een 50 meter sprintrace. Ik won de race en ik landde verkeerd na een vreugdesprong, ik hoorde een korte knap en lopen ging amper daarna. Ik was nog wel in staat om een korte afstand te rennen en een bal te schoppen, maar een langere afstand ging totaal niet. Toen ik later thuis was kon mijn hostdad er naar kijken, hij is zelf een fysiotherapeut en had al negen mensen afgewerkt die dag (wat veel is aangezien hij zelf bij ze langs gaat). Hij concludeerde vervolgens dat mijn enkelbanden verrekt waren en dat was te zien, de onderkant van mijn scheenbeen en mijn enkel waren in grootte verdubbeld en ik kon mijn voet niet normaal neer zetten tijdens het lopen. Dus besloot hij ijs erop te doen, iets meer dan vijf uur na het ongeval. Toen ik de volgende dag opstond voor school kon ik amper lopen omdat mijn voet helemaal verstijfd was en ik dacht gelijk al: “vandaag gaat ‘em niet worden”. Ik pakte desondanks mijn spullen in omdat ik ontzettend graag wilde rennen (ik hoor jullie denken). De dag vorderde en zo kon ik al wel normaal lopen op mijn voet. Bij ‘Weight training’ deden we “Capture the Flag”, een sprintintensief spel. Ik besloot het spel over te slaan en rustig te gaan hardlopen. Hardlopen werd normaal lopen omdat mijn enkel te veel zeurde om normaal te kunnen rennen. De cross country-coach kwam naar mij toe en vroeg of ik kon rennen, ik wilde persé mee dus ik zei dat het prima ging. Die middag mocht ik weer eerder weg uit de klas voor cross country, ik liep snel naar de coach om te vragen of hij wat ijs had. Hij gaf me ijs, ik kleedde me om, ging de bus in en hield het ijs op mijn enkel voor een half uur. Na dit half uur kwam de coach om mijn enkel in te tapen, mijn enkel deed nog steeds pijn, maar ik wilde rennen. Eenmaal op Soldiers Hollow, waar het 32 graden Celsius en nog een stuk hoger dan “thuis” was, settelde we ons onder één van de weinige bomen en maakte we ons klaar voor de race. Er waren wel 22 teams en de beste renners van de staat waren er. Omdat er zoveel mensen waren, werden er extra races aan toegevoegd. Als eerste begon de ‘Junior Varsity Freshmen/Sophomore Girls’, hierna de jongens versie. De hitte maakte het alsof we veel langer moesten wachten dan het werkelijk was. Daarna begonnen de ‘Junior Varsity Junior/Senior’ series. Ik rende hier in de jongensversie met één ander teamgenoot. We deden een warming-up, maakte ons klaar, deden (met het hele team) een yell en stonden vervolgens klaar voor het startschot. Ik merkte dat ik als enige niet goed stond en vlak voor het startschot veranderde ik nog van positie. Na het schot begon ik met rennen en ik settelde mijzelf achterin in de groep. De race begon met een ontzettend zware klim, waarna je even naar beneden ging en die snelheid moest gebruiken om weer voor de volgende keer omhoog te gaan. Zo ging het systematisch door voor de hele race, heuvel na heuvel kwam en er bleek maar geen eind aan te komen. Het voordeel was echter dat de finish op dezelfde hoogte als de start was, dit betekende dus dat de klim gelijk stond aan de daling. Dus na 4,5 kilometer met name klimmen, bestond de laatste 500 meter uit een diepe afdaling. Desondanks voelde de afdaling als lood aan en was het zeker niet gemakkelijk. Mijn geluk was dat mijn team op 200 meter van de finish stond om ons aan te moedigen, en dit gaf een boost van energie. De laatste 250 meter bracht ik op ongeveer 90% van sprinttempo vol en ik haalde nog vijf mensen in. Dit deed mijn tijd deels ten goede: ik finishte met een tijd van 25:59,4. Niet geheel ontevreden gingen we de bus in terug naar school, inmiddels al 7 uur geweest. Onderweg stopten we bij de McDonalds en omdat mijn Engels na intensieve inspanningen om de een of andere reden altijd op basisschool niveau is, kreeg ik gratis drinken van het personeel (een echte Hollander zegt geen “nee” tegen gratis dingen). Eenmaal terug op school keken we de laatste tien minuten van de Footballmatch. We stonden achter, maar na een slimme aanval kwamen we op voorsprong, daarna verloren we de voorsprong weer en omdat de talloze pogingen om punten te scoren niet werden benut moesten we de winst weggeven (wegens gebrek aan football-kennis ontbreken de nodige termen). Hierna gingen we naar huis en was het dan ook voor mij echt weekend.

De opvolgende week bestond in sportief opzicht vooral uit frustratie, mijn enkelblessure werd erger en het hinderde het rennen, zowel ’s ochtends als na school. Ik wilde onder geen enkele omstandigheid de race van woensdag missen, waar ik maandag nog wel berg op kon rennen, kon ik dinsdag niet eens een 400-meter baan volbrengen. Ik wist niet zeker waar het aan lag, maar ik had die dinsdagochtend een verkeerde beweging gemaakt bij Weight Training, hier lag het misschien aan. Ik had echter geen idee wat eraan te doen naast mijn enkel te ijzen. De volgende dag was de ‘City County’ race, een wedstrijd met alle scholen in de ‘county’. De coach besloot mijn enkel goed in te tapen en ik zou het maar moeten doen. Wat mooi was, was dat de aartsrivaal van de school ook mee deed: Ogden High. Op het moment dat de scholen elkaar zagen was er gescheld en daagden ze elkaar uit. Ik kende echter een aantal mensen van die school, aangezien ik er een paar straten boven woon. Dit maakte het dat ik ze natuurlijk even moest groeten, de gasten die ik kende stonden in het midden van een grote groep Ogden High leerlingen. Het scheen een mooi gezicht te zijn geweest, een rood-witte van Ben Lomond tussen de zwart-oranjes van Ogden High. Toen ik terugkeerde kreeg ik veel vragen te verwerken van teamgenoten, maar ik kon erom lachen. De warming-up voor de race was kortstondig omdat mijn enkel moeilijk deed en voor ik het wist was de race begonnen. De race was niet direct moeilijk, maar het hoge gras maakte het zwaar en ik had wellicht te veel gegeten voor de race. Ook het feit dat mijn warming-up zo kort was, maakte het dat mijn spieren nog te stijf waren. Ik begon zoals gebruikelijk langzaam en haalde een aantal mensen in, ik eindigde ook weer met een sprint. Ik voelde me niet goed, niet misselijk, maar over de race. Er had veel meer ingezeten voor mijn gevoel. De tijd was 23:21, dit verwarde me. Het gaf me zowel een goed als een slecht gevoel. Aan de ene kant had ik een persoonlijk record van twintig seconden, maar aan de andere kant beeldde ik me in hoeveel sneller ik had kunnen zijn als ik gewoon mijn ding kon doen. Het negatieve overheerste en met een teleurgesteld gevoel ging ik naar huis. De volgende dag kon ik weer geen opwarmronde volbrengen en de coach stuurde me naar de ‘athletic trainer’, oftewel de schoolfysiotherapeut. Hij keek naar mijn enkel en constateerde dat ik een tweedegraads enkelverstuiking had, ik ga het nog voelen voor de komende paar weken, maar ik kan misschien op maandag al weer rennen. Ik moest nu verplicht rust houden, anders kon je in problemen met de schoolleiding komen. Maar zoals ik al zei: rust is een relatief begrip dat verschilt per individu, want de volgende dag stond ik gewoon weer op de baan. Ik zou ditmaal gewoon door de pijn heen stappen. Wat bleek? Slecht idee, heel slecht idee. Ik wist 300 meter te volbrengen toen de pijn zo erg was dat deze niet wegging voor bijna tien minuten. De coach stuurde me vervolgens naar huis met de opdracht te gaan fietsen als ik dan toch zo-nodig in beweging moest blijven. En dat deed ik dan ook maar, die zaterdag fietste ik een kleine 25 kilometer in het bergachtige gebied van Ogden en zondag volgde nog twintig kilometer. Ik zou eigenlijk veel verder willen, maar ik ken de omgeving niet goed genoeg en voor de ‘trails’ heb ik andere banden nodig. Maar ach, ik was hier redelijk tevreden mee.

In school opzicht (om het maar voor een keer over wat anders dan sport te hebben, hetgeen illustreert het wel het leven als een High School Student hier) waren de lessen wat actiever deze week. Bij Civil Engineering gingen we aan de slag met een computerprogramma om een hut te ontwerpen, want we moeten toch ergens beginnen. Na de eerste les met het programma blijkt het niveau hier ook niet altijd even hoog te zijn, ik was de enige die de opdracht volbracht, en zonder moeite. Maar het was wel heel leuk en ik kreeg andere opdrachten om te ontwerpen. Verder veranderde ik van wiskundeklas, ik ga van ‘Statistics’ naar pre-calculus. Iets wat lijkt op HAVO wiskunde, maar met andere termen en meer college gericht. Bij Physics deden we allemaal tests op het gebied van snelheid, waar we zelfs in de school een sprintwedstrijd deden (niet dat ik meedeed, de leraar wist namelijk van mijn blessure). Bij de Jazz Ensemble voelt de jazz steeds normaler aan. Bij US History won ik een quiz tegen de andere leerlingen over o.a. de ‘Independence’ en bijbehorende dingen. Met ‘The Flying Dutchman’ als onbekend alias had ik 21 van de 22 vragen goed. Bij Food and Nutrition maakte we koekjes die we (met name ik) direct opaten. En bij Weight Training doen we vooral ons eigen ding omdat de lerares met zwangerschapsverlof is, wat eigenlijk beter is dan de toegewezen dingen die we gebruikelijk hebben.

De afgelopen paar weken waren weer geweldig en ik leer dagelijks nieuwe dingen. Elke ochtend dat ik de school in loop realiseer ik me hoeveel geluk ik heb dat ik hier mag zijn. Ik geniet van elk moment en probeer het meeste uit activiteiten te halen. Ondanks dat ik thuis op sommige fronten wel mis, wil ik nog zeker niet weg. Ik heb nog te veel dingen die ik hier wil doen.

Jesper Nibbelink,
Ogden, Utah, Verenigde Staten.