Real Salt Lake, Soccerpractice and Thanksgiving.
Door: Jesper Nibbelink
Blijf op de hoogte en volg Jesper
30 November 2015 | Verenigde Staten, Ogden
Eén van de bijzondere dingen was mijn eerste Amerikaanse voetbalwedstrijd, een wedstrijd in de Noord-Amerikaanse Champions Leaque. Deze wedstrijd was tussen Real Salt Lake en Municipal uit Guatemala. Ik ging er naartoe met mijn hostdad, die zelf nog nooit naar een voetbalwedstrijd was geweest. We gingen uiteraard met de auto en na een rit van 40 minuten waren we dicht bij het stadion waar je de hordes mensen kon zien lopen en langzaamaan begon het enthousiasme te spelen. Na het parkeren van de auto liepen we naar het stadion, hier namen we een paar foto’s van het gloednieuwe “Rio Tinto Stadium”, waarna we onze weg naar binnen vervolgden. Toen we voor onze stoelen zochten werden we positief verrast op het moment dat bleek dat we slechts vier stoelrijen van het veld zaten. Toen de wedstrijd eenmaal zijn eerste aftrap onderweg was, viel het mij op dat het stadion nog niet eens halfvol zat. “En dat voor een Champions Leaque-wedstrijd!” zei ik tegen mijn hostdad. Ik weet zelf ook wel heel goed dat voetbal niet de grootste sport hier in de Verenigde Staten is, maar ik had er toch net wel wat meer van verwacht. De wedstrijd zelf was wel spannend, het spel ging erg op en neer, en dat bedoel ik dan ook letterlijk: vooral lange ballen en de balcontrole is niet zoals in de Eredivisie (expert *kuch). Dit maakte het desondanks niet minder spannend en na een aantal grote kansen aan beide kanten was het dan vlak voor rust raak. J. Olave, een beer van een vent, kopte raak na een bal vanuit een corner. En het halfvolle stadion ontplofte, iedereen werk gek. Het was schitterend om te zien en geweldig om weer te ervaren. Iedereen was ‘pumped’ en met dat gevoel gingen de spelers de catacomben in. De tweede helft was praktisch hetzelfde, op het feit dat Municipal meer ging aanzetten na en dat er niet meer gescoord werd. Na de wedstrijd was het een drama om thuis te komen en het duurde dan ook even voordat we weer in Ogden waren (dat kan ook wellicht zijn geweest doordat we nog naar de McDonalds gingen, maar dat terzijde). We waren laat thuis en ik ging gelijk naar bed, want de volgende dag had ik mijn belangrijkste race tot dan toe; ‘Regions’.
De volgende dag was ik gewoon fit en was enthousiast om te rennen. Toen we al redelijk vroeg de klas uit mochten, we ons omkleedden en vervolgens in de bus zaten, bleek dat één van de gasten ook naar dezelfde wedstrijd was gegaan. Ik kende hem al langer vanwege zijn voorliefde voor voetbal en we bespraken dan ook de hele wedstrijd en de bijbehorende interessante details. Zoals het feit dat sommige spelers bijna met elkaar op de vuist gingen, dat hierdoor de schermen op zwart gingen om de onwetende schapen van de maatschappij een waas voor te houden. En dat er ook nog eens een streaker was onder het nummer ‘Master of Puppets’ van Metallica, het was echter een laffe streaker: Het duurde nog geen acht seconden en hij rende recht op de beveiliging af. Maar het was uiteraard nog steeds wel lachen. Ondanks al deze mooie afleidingen, moest ik mij focussen op de belangrijke race. Het was erop of eronder, als ik bij de eerste zeven renners van Ben Lomond zat, dan mocht ik naar de meest prestigieuze race gaan; ‘State’. Om bij de eerste zeven te komen mocht ik niet meer dan 20 minuten doen over mijn race, op basis van de voorgaande race. Het zou dus erg zwaar worden. Toen we eenmaal aankwamen op ‘Cottonhouse Park’ was iedereen redelijk relaxed. We wisten dat we genoeg punten moesten halen om überhaupt naar “state” te kunnen gaan, maar dat mocht geen probleem zijn. Het is altijd een kunst om het moment van je warming-up in te schatten; doe je het te vroeg, dan koelen je spieren te veel af voor de race. Doe je het te laat, dan heb je de kans dat je niet voluit kan rennen omdat je nog met lichte vermoeidheid zit. Bij de start van de race bleek dat ik het juiste moment had gekozen om op te warmen. Mijn lichaam voelde goed en ik had er zin in. Ook de weersomstandigheden waren goed; er was zon, maar het was al meer dan afgekoeld sinds de eerste weken van mijn aankomst in Ogden. De baan van de race was echter lastig, erg veel heuvels, hoog gras en verschillende zandbakken. We werkten onszelf langzaam naar de race toe, het ‘Junior Varsity’-team bestond uit negen mensen. De meeste waren gespannen, ik bleef echter meer in mijn eigen wereld en wist mezelf hierom beter te focussen. Dan klinken de woorden “Runners prepare!” en je weet dat het nu stil moet zijn en naar de leider moet kijken, dan volgt “Runners take a step back” en je weet dat je minstens 2 stappen achteruit moet nemen, het gaat verder met “Runners take your marks!” en je weet dat je jezelf tot aan de lijn moet begeven, vanwege de drukte staat nooit iedereen aan de lijn. Ik stond zelf één man achter de lijn. Na een kort moment van stilte en opperste concentratie klinkt dan het startschot en je weet dat je alles moet geven. Het moment vanaf de start was de race al in een hoog tempo, ik wist goed mee te komen en ik had snelheid. Het parcours was zwaar, veel steile en intensieve klim- en daalmomenten. Ik wist veel mensen op de weg naar beneden in te halen, omhoog probeerde ik zo min mogelijk toe te geven. Het werd langzaam heter, maar ik sloot me af. Naarmate een race vordert krijg je steeds meer een idee over hoe je het doet, maar je weet het nooit precies. Ik had echter wel een heel duidelijk gevoel over de uitkomst van de race.
Het einde naderde en ik zal een teamgenoot op een korte afstand lopen, er was nog maar een kleine 200 meter te gaan, deels heuvelopwaarts, maar aangezien ik meer een sprinter dan een langeafstandsloper ben, besloot ik die kwaliteit te gebruiken om mijn laatste momenten in competitief middelbare-school-hardlopen een mooi einde te geven. Mijn benen waren zwaar van de heuvels, de zon werkte op mijn zenuwen en ik werd ziek van het gezeik van de mensen die denken je te kunnen aanmoedigen. Uit mijn laatste wilskracht perste ik er nog een flinke sprint uit, ik naderde de teamgenoot en daarbij ook finish, hij zat er kennelijk doorheen, maar ik moest nog doorzetten wilde ik hem inhalen. Ik kwam langzaam dichterbij, maar we waren al in de strook van de laatste 80 meter waar veel mensen stonden. Ik gaf alles en het leek goed te gaan, alleen de afstand zat me tegen, het zou krap worden. En op het moment dat hij de finish wilt overgaan sprint ik hem voorbij. Ik was ontzettend moe en het was moeilijk om op adem te komen. Ik keek achter me, hij was er kennelijk niet blij mee en ook de tijden geven aan dat het dichtbij was: 21.23,3 (wat neerkomt op 4,16 min/km of 7,08 min/mi) van mij tegenover 21.23,4 van mijn tegenstander/teamgenoot. Mijn gevoel werd werkelijkheid, ik was het verre van ‘state’. Als je naar de totale tijden kijkt van Ben Lomond, dan kom ik in 12e van de 16 renners. Het maakte me echter niet veel uit, het bewees maar weer dat ik op dit moment gewoon niet goed genoeg ben om een snelle ‘5k’ te rennen. Ik voelde me echter niet goed na de race, de combinatie van een intensieve race en de hitte maakte het ondraaglijk. Ik ging bijna over mijn nek. Bijna, want gelukkig gebeurde dit niet. Ik ging bij de rest zitten en ik ging de race overdenken. Ik had gemixte gevoelens, aan de ene kant was ik blij dat ik alles had gegeven, maar aan de andere kant had ik gehoopt dat er meer in had gezeten voor het werk dat ik erin had gestopt. Ondertussen waren de meiden al van start gegaan, maar ik had hier niet direct interesse in. Pas een paar momenten later, toen ik weer normaal rond kon lopen en je dat gevoel krijgt “had ik nu maar beter mijn best gedaan op die momenten” maar je dan zelf ook weet dat er niet meer in zat. Pas toen de meidenrace langs het ‘Ben Lomond’-kamp kwam, besloot ik om ze te gaan aanmoedigen. Toen de ‘Varsity’ jongens raceten deed ik hetzelfde, ik was moe, ik wilde eten en ik wilde rusten.
Als ik zo terug kijk op het hardloopseizoen dan kan ik zeggen dat ik tevreden ben met mijn prestaties; ik heb veel gegeven, ik heb ook veel moeten geven om de achterstand goed te maken met de mensen die al rennen vanaf hun 12e of 13e. Daarnaast bleef het hoogteverschil een terugkerend excuus. Ik heb goede vrienden gemaakt bij dit team, maar helaas is het nu afgelopen en beginnen de wintersporten. Ook begin ik voorzichtig te kijken naar het voetbalseizoen dat eind februari begint, want mijn school schijnt een goed team te hebben. En ik zou niets liever willen dan goed presteren in het voetbal hier.
De dagen na ‘regions’ hadden we vrij, en omdat de race op woensdag was, hadden we vier dagen weekend. Ik gebruikte dit weekend om even te rusten en naar de eerste ‘swimpractice’ te gaan. De wintersporten op Ben Lomond bestaan uit: zwemmen, basketbal en worstelen. En aangezien ik bij lange na niet goed genoeg ben om in het basketbal team te komen en ik niet anderhalf uur lang met mannen wil worstelen, besloot ik hierom zwemmen te gaan uitproberen. En niet zonder onsuccesvol te zijn, want de fysieke intensiteit is ontzettend hoog. Waar het bij ‘Cross Country’ vooral op de longinhoud afkomt, is zwemmen heel allround in het spiergebruik en uithoudingsvermogen, er komt ook nog een verfijnde techniek bij kijken. En dat allemaal terwijl je probeert niet te verdrinken, want ja, zo ziet het er bij sommigen af en toe uit. Zwemmen is zwaar en elke keer na het zwemmen moet ik een halve berg oplopen om thuis te komen. Ik kan nu namelijk naar huis lopen omdat het zwembad van Ben Lomond onder constructie is. We trainen nu in het zwembad van onze rivaal, Ogden High. Een school die wel veel dichter bij mijn huis is, en waar ik maar vijf minuten (omhoog) hoef te lopen voordat ik thuis ben. Een voordeel is wel dat zwemmen eerder klaar is dan het hardlopen van ‘cross country’ en ik dus meer tijd heb om thuis dingen te doen, ook wel fijn. En waar een sport is, zijn ‘meets’. Zo ook voor zwemmen, mijn eerste zwemwedstrijd was er één om nooit te vergeten. Het duurde namelijk nog geen twintig seconden, dat was de tijd dat mijn lichaam zich maximaal boven water kon houden voordat het begon te zinken. De fout die ik maakte was dat ik teveel energie gebruikte. De race zelf was slechts 50 yards, maar tien yards voor het einde slikte ik water in. Dit haalde mij zodanig uit mijn ritme dat ik van eerste (!) naar gediskwalificeerd ging omdat ik uit het zwembad stapte. De coach was er zelf niet al te blij mee, niet dat het mij wat uitmaakte, ik had een ‘bijna-doodervaring’ (*kuch). Getraumatiseerd ging ik met de schoolbus terug naar huis, tegenwoordig gebeurt dat in het donker omdat ook hier de zon steeds minder van zich laat zien in de herfst.
Er ging een kleine tijd voorbij waar er niet direct iets bijzonders gebeurde. Ik had een Halloweenoptreden met de ‘Jazz Ensemble’ op school, wat erg leuk was. De Jazz Ensemble speelde drie nummers, we hebben drie drummers, dus iedere drummer mocht een nummer op de drums spelen. De nummers die je als drummer niet drumde, speelde je op de congo’s. Het lied dat ik speelde was niet al te moeilijk, het had meer een rockbeat, dus ik voelde me er comfortabel bij. Ik mocht als eerste aan het werk gaan met het slagwerk. Strak in pak speelde ik foutloos het nummer ‘Hip Bones’. Voor een halfvolle zaal met ouders, vrienden en geïnteresseerden was het genieten. Na ons kwamen nog wat andere acts die de avond volbrachten en daarna was het nabespreken met wat vrienden.
Ook deden we weer bij ‘Food and Nutrition’ weer wat leuke opdrachten; we kookten een vegetarisch, Hawaiiaans gerecht. Een Indisch gerecht, wat erg lekker was. En citroenzaad muffins. We krijgen het eten meestal niet gelijk op, dus ik neem het mee met de intentie om het thuis op te eten, maar meestal komt het eten de lunch niet door omdat ik gewoon te veel honger heb tegen die tijd.
Inmiddels ben ik ook van ‘Pre-Calculus’ overgestapt op de hoogste wiskunde klas: ‘AP Calculus’. Dit deed ik omdat ik na een paar lessen al het idee had dat ik de stof snapte. Bij AP Calculus is het echter andere koek, dit is het soort wiskunde dat ik nog nooit heb gehad. Ik verwacht dan ook niet dat ik hier geweldig ga scoren, aangezien de eerste twee maanden in deze klas zó essentieel waren, en die heb ik juist gemist. Ik begin de termen wel te snappen en de lerares ziet ook dat ik het zeker kan doen. Bij een gemaakte toets scoorde ik hoger dan sommigen uit de klas, die maar tien leerlingen breed is. Het helpt echter niet dat deze klas het eerste uur begint, de klas waar ik meestal nog half aan het slapen ben.
Bij ‘Civil Engineering’ ben ik inmiddels zo ver dat ik in de tijd dat de leraar uitlegt, ik een droomhuis aan het ontwerpen ben. Bij de originele opdrachten moeten we een huis ontwerpen voor een klasgenoot. Dit huis moet echter aan verschillende regels voldoen, regels die gebaseerd zijn op iemand met een fysieke handicap. Dit betekent dus: makkelijk begaanbaar, wijde(re) gangen, alles makkelijk bereikbaar in de keuken en de badkamer en een grote woonkamer die toegang geeft tot zoveel mogelijk kamers. Deze klas is meer een klas van de leuke dingen dan van de eigenlijke theorie en is hierom ook één van mijn favorieten.
Bij ‘Weight Training’ is de lerares inmiddels al een dikke twee maanden met zwangerschapsverlof, ik heb geen idee hoe lang dat duurt, maar ik blijf het wel lekker vinden. Het gros van de klas zit op hun telefoon en dat betekent dat er veel apparaten vrij zijn en ik meestal mijn eigen ding kan doen. De invaller weet dit ook en als we naar de zaal gaan, ben ik één van de weinigen die gewoon naar de fitnessruimte mag. Hier probeer ik zoveel mogelijk voetbalgerichte oefeningen te doen. Misschien omdat ik een duidelijk doel voor ogen heb, is hierom makkelijker om oefeningen te doen. Ik weet het niet, maar ik probeer op mijn best te zijn voor het voetbalseizoen.
En daar zijn de anderen ook al voor een klein deel mee bezig, er zijn namelijk op dinsdag en donderdag na school ‘soccerpractices’. Toen ik hiervan hoorde ben ik gelijk gegaan. Ik had bepaalde verwachtingen van het team omdat dit gebied erg “latinorijk” is. Er zijn dus veel Mexicanen en ik wist al, die moeten niet slecht zijn. De eerste training werd ik niet teleurgesteld: ik was de enige die niet uit een land komt wat geografisch lager ligt dan de Verenigde Staten. En dat was niet het enige, er zaten een paar gasten die wel aardig kunnen voetballen voor Amerikaanse begrippen. Het was heerlijk, weer op het veld staan voor een training na meer dan een half jaar. Mijn andere gevoel werd ook werkelijkheid, ik merkte namelijk dat mijn hardloopconditie in geen geval gelijk staat aan een voetbalconditie. Ik zal dus moeten werken aan mijn sprintconditie. Het echte voetbalseizoen is nog drie maanden ver weg, ik maak me nog niet direct zorgen. Ik zal verschillende oefeningen doen en naarmate het seizoen nadert zal ik de trainingen intensiveren. Deze training die ik had was echter niet een echte training, de trainer was er namelijk niet. Om deze reden deden we gewoon wat spellen, maar dat maakte mij niets uit. Ik was blij om gewoon weer met mensen te kunnen spelen. De tweede training was echter wat officieuzer, er was een trainer (die echter niet al te lang kon blijven i.v.m. met werk), we deden een warming-up en nu ook echt een aantal oefeningen. Ook was ik nu niet de enige niet-Mexicaan, een (Amerikaanse) vriend van o.a. Weight Training was aanwezig en hij kon ook zeker een aardig balletje trappen. Ik ga het niet met mezelf vergelijken omdat ik weet dat er mensen zijn die twijfelen over mijn voetbalkwaliteiten, maar ik durf te zeggen dat ik één van de betere ben. Zeker nadat ik acht panna’s maakte op die tweede training (en ja, ik vond het nodig om ze bij te houden). Ook als is het team nog lang niet compleet, na wat gepraat te hebben met spelers, kwam ik erachter dat hun verdediging staat te schutteren zo nu en dan. En wat ik nu zeg kan helemaal anders zijn op het moment dat het seizoen begint, maar ik denk een goede kans te hebben als laatste man van het team. Dit is ook waar ik tevreden mee ben als ik een vaste waarde zou zijn op die positie, maar nogmaals: alles kan anders zijn tegen de tijd dat het seizoen werkelijk begint.
Over voetbal gesproken, op een activiteit met de Exchange Students waren er twee gasten die ook wel verstand van voetbal hadden. Een Noor en een Deen, dit zorgde ervoor dat ieder van ons weer een normaal gesprek over voetbal had. Waar de meiden het vooral het onderwerp over het eten hier hielden, bespraken wij het Europese voetbal van de afgelopen vijftien jaar. Ik had dus de mogelijkheid om de Deen belachelijk te maken voor het feit dat ze niet geplaatst zijn voor het Europese Kampioenschap… Buiten dat hadden we een geweldig gesprek over voetbal, eentje waar je echt enthousiast van werd. Toen we naar huis moesten maakten we de deal om snel weer bij elkaar te komen.
En dan breekt de eerste echte vakantie aan, “Thanksgiving Break”. Het eerste moment waar ik minimaal vijf schooldagen vrij heb sinds de zomervakantie. Het centrale idee van deze vakantie wordt al weggegeven in de naam, maar om iets dieper in het onderwerp in te gaan voor degenen die niet precies weten wat het is: ‘Thanksgiving’ is een feest om de oogst en de samenwerking met de Indianen op dit gebied te herdenken. De familie komt samen en er is een geweldig groot maaltijd, gevolgd door verscheidene leuke activiteiten. Mijn eerste ‘thanksgiving’-activiteit was met de andere ‘Exchange Students’ uit de regio. Gezamenlijk gingen we met de trein naar ‘Provo’, een stad op ongeveer anderhalf uur rijden. Daar werden we opgehaald en gingen we naar een groot restaurant waar ook een toneelstukje werd gedaan. Het diner bestond uit voedsel wat de mensen in de tijd van de Pelgrims aten. Met pompoensoep, bonensoep, gestampte aardappelen en uiteraard kalkoenenvlees, met als toetje een soort kersentaartje was het heerlijk smullen, althans dat gold voor mij. De anderen vonden het niet bepaald lekker en ik had geen idee waar ze het over hadden, ik zat namelijk alles naar binnen te schransen aangezien ik niet had gegeten voor een paar uur. Het eten werd gevolgd door een dansspel wat niet direct goed op de maag viel, we moesten namelijk om een bepaalde groep rennen. Het was niet echt ‘rennen’ aangezien de meeste mensen net hadden gegeten en het hierom op een rustig drafje ging. Op de weg terug bleek dat de trein pas een uur later vertrok dan gedacht, door dit probleem moesten we een uur lang in de kou wachten op onze trein. Die uiteindelijk op tijd kwam en we gewoon naar huis konden. Eenmaal thuis om elf uur had ik opnieuw honger, dus volgde er nog meer voedsel voordat ik mijn bed indook. ‘Thanksgiving’ was pas op donderdag, maar op vrijdag gingen we naar de moederskant van de familie. De familie, die op 50 minuten rijden in Salt Lake woont, zag ik voor het eerst in zijn complete vorm. En omdat iedereen wat meeneemt is er altijd genoeg. Desondanks blijf ik eten alsof het mijn laatste maaltijd is, want wat gratis is, moet uitgebuit worden. Na het eten deden we een klein spelletje waarbij je sommige mensen op bepaalde zitplaatsen moet krijgen. Ik ga het niet uitleggen, anders wordt dit verslag nog drie keer zo lang. Maar het was leuk en ik had het naar mijn zin. Toen we teruggingen was er thuis iets moois dat op mij wachtte, dit mooie is iets wat wij in Nederland al een tijdje niet goed hebben gehad: sneeuw! Op de weg terug reden we langzaam het sneeuwlandschap in, en dit maakte het op een gegeven moment te gevaarlijk om nog voluit op de snelweg te rijden. Waar er in Salt Lake nog geen millimeter sneeuw lag, had er zich in Ogden een pak van ongeveer acht centimeter gesetteld. Gecombineerd met kerstmuziek zat de stemming er goed in, maar ik had de volgende dag een race van vier mijl. Dit zou nu een stuk lastiger worden, ik was niet de enige die deze race deed. Mijn hostdad zou dezelfde race doen, al zou hij daarna nog meer rennen.
In erbarmelijke omstandigheden; een gevoelstemperatuur van -8 °C, straffe wind, glad parcours, veel dalen en stijgen, en een slechte warming-up, was de race niet ideaal om te rennen. Desalniettemin wist ik een redelijke tijd te rennen. Voor de uiteindelijke 3,7 mijl (6,03 km) rende ik 31:29 minuten. Wat neerkomt op 5.13 min/km, ik was er niet ontevreden mee. Ik had naast de moeilijke omstandigheden al een kleine tijd niet getraind zoals we dat deden met ‘Cross Country’.
Na de race moest ik nog even wachten tot mijn hostdad zijn extra rondje volbracht, waarna we naar huis gingen. Eenmaal thuis warmde we ons op en gingen we voorbereidingen treffen voor het ‘Thanksgivingdiner’. Het diner vond plaats bij de broer van mijn hostdad, die woont in dezelfde wijk en het is dus geen vijf minuten rijden. Wij namen wat vlees, een taart en wat dipsauzen mee. Gecombineerd met het eten wat de andere familieleden meebrachten, en er stond een geweldig groot diner klaar. Toen kinderen en volwassenen aan verschillende tafels zaten, kon het diner beginnen. En opnieuw at ik alsof er geen morgen was. Zo veel dat ik bijna in slaap viel op de bank als het niet aan de schreeuwende meute kinderen lag, die tien man sterk was en in de leeftijd van één tot negen jaar bestond. Eén van de voornaamste reden dat ze schreeuwden was dat ze met de Wii aan het spelen waren. Het mooie was echter dat toen de volwassenen met de Wii aan de slag gingen. Drie koppels en ikzelf als spelers. De kinderen werden niet in stelling gebracht om te spelen voor een heel uur. Bowlen was populair om te doen, ook heb ik ze laten zien hoe je echt Mario Kart speelt. Uiteindelijk kregen de kinderen weer de controllers in handen en konden zij weer spelen. Ik zat als 17-jarig kind nog net in die categorie. Maar naarmate het later werd, gingen mensen langzaam naar huis. Iedereen was gelukkig met de auto en dat was ook wel nodig, er stond namelijk een strenge wind en de gevoelstemperatuur lag op -12 °C. Zelfs in de auto was de temperatuur waarschijnlijk niet veel hoger dan het vriespunt. Toen we thuis waren gingen de kinderen gelijk naar bed en ging ik met mijn hostmom naar Walmart om wat ‘Black Friday’ aankopen te doen. ‘Black Friday’ is een dag vol met belachelijke aanbiedingen die zelfs rolstoel gebonden mensen plotseling kunnen laten opstaan uit enthousiasme. Vanwege de grote commerciële waarde begint dit evenement al vaak voor de vrijdag zelf. De rijen in Walmart waren echter niet zo groot als verwacht en we konden gewoon naar binnen lopen zonder problemen, halen wat we wilden en zelfs meer. Ik haalde zelf niet al te veel, maar mijn hostmom haalde veel dingen al voor Kerst. Die volgende vrijdag ging ik echter meer halen. Ik liep Guitar Center met handenvol uit, allemaal mooie aanbiedingen die ik nog eens nodig had ook (kapitalisme toch?). Het meeste succes had ik in een kledingwinkel waar alles “50% off” was. Ik had een geslaagde dag met alle nieuwe spullen/kleding die ik had.
Dus ik zit hier inmiddels 105 dagen en dat weet ik omdat ik de 100-dagen-grens had uitgerekend. Er zijn nog veel meer te gaan en dat is maar goed ook, want als mijn tijd in de USA per direct zou eindigen zou ik er niet mee kunnen leven. Er zijn nog meerdere dingen die ik wil bereiken, en één daarvan is weer eens een goed voetbalseizoen hebben. Sinds mijn operatie heb ik het gevoel gehad dat ik maar niet mijn eigen ding kon doen, nu wil ik geen excuses meer en wil ik mijn voetbaltijd een mooi einde geven voordat ik naar een vriendenteam ga (geen officieel einde dus). Ik zal dus blijven werken om dit doel te realiseren.
Ik weet echter ook dat ik gewoon moet genieten van mijn tijd hier en dat is ook wat ik blijf doen, genieten van het feit dat je op een plek bent waar je al heel lang naartoe wilde gaan. En ik voel me dan ook speciaal als ik mensen mag vertellen waarom ik hier ben.
En het duurde even voordat dit verslag verscheen, maar ik zal er meer werk van maken.
Jesper Nibbelink
Ogden, Utah, United States.
-
30 November 2015 - 11:02
Els Haneveld:
Hallo jesper,
Weer een mooi verslag leuk om te lezen.
Groet Oma Els -
30 November 2015 - 16:34
Cor Oosterom:
I am very impressed!Beste zeer gewaardeerde kleinzoon, stuur al je verslagen naar de N.R.C.
Jouw stijl lijkt heel veel op die van J.Voskuil , zeer bekend van zijn cyclus het bureau: zeer gedetailleerd en uiterst humoristisch, analoog aan jouw stijl van schrijven.
We missen je nog steeds
hartelijke groet en veel liefs van je grootouders.
Opa Cor -
30 November 2015 - 21:05
Marjolijn:
Mooi en uitgebreid verslag. Erg leuk om te lezen. -
04 December 2015 - 09:13
Mussert:
Goed verhaal knul
-
04 December 2015 - 09:15
A. Hitler :
Vond Anne Frank beter over haar leven schrijven. Kan je nog wel wat van leren!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley