New Year’s Eve, New Semester, New Faces.

Januari is aangebroken, het is nog steeds koud en de sneeuw komt keer op keer terug. Voetbal komt dichterbij en de voorbereidingen zijn onderweg. Ook mag ik me klaar gaan maken voor een weekje Californië met de hostfamilie in februari. Ook is het halfjaarlijkse semester afgelopen en overgegaan naar het laatste helft van het jaar, dit betekent nieuwe klassen en nieuwe gezichten.

Mijn vorige verslag werd geplaatst op de 31e van december, ik heb dus nog niet de kans gehad om die laatste avond van het jaar te verslaan. Om te beginnen was het niet direct een hele uitbundige avond, na ‘Thankgiving’ en ‘Christmas’ doen ze het liever wat rustiger aan. De dag begon met wat hardlopen, om daarna rustig wat dingen voor mezelf te doen. Om half 4 ging vervolgens Skype aan, want dat was een afspraak met het thuisfront. Waar ik hier in de USA rustig achter de laptop zat, waren er aan de andere kant van de wereld ouders, ooms, tantes en kennissen luidruchtig de buurt aan het onveilig maken. Maar ach, zo had ik toch nog de kans om de familie te steunen in hun zware tijden door de afwezigheid van mijzelf. Het “gesprek” duurde ongeveer anderhalf uur, niet dat het dus echt een gesprek was. Dat was amper mogelijk met “licht aangeschoten” veertigplussers, die kan je niet serieus nemen. Het gesprek ging er dan ook alleen maar over onderwerpen waarvan ze hoopten wat leuks uit te krijgen: “Heb je weleens gedronken daar?”, “Wordt je al dikker?” en de favoriet was “Hoe zit het met de meisjes?”. Het maakte niet uit wat je zei, de alcohol had hun brein al zodanig aangetast dat alles wat je zei net zoveel waarde had alsof je tegen een muur praatte. Na deze schaamvolle vertoning was het avondeten klaar en dat kwam goed uit, ondanks dat het gesprek inhoudelijk van een niet al te hoog niveau was, vliegt de tijd wel altijd voorbij als ik met mensen thuis praat, en zo had ik dus helemaal niet door dat ik langzaamaan honger had gekregen. Hier zouden wij (hostfamilie en ik) niet al te veel met Oud en Nieuw doen, mijn hostmoeder moest nachtdienst werken. We konden dus niet zomaar ergens heen. Dat gold echter niet voor mij, er stond wel iets leuks voor die avond voor mij om te doen. Iets ouderwets, iets lekker Hollands. Zoals ik vorige keer al zei, ging ik hoogstwaarschijnlijk naar een Nederlandse familie die twee straten verderop woont. Dit ging door en dus ging ik naar deze familie toe waarvan de man een bakker is. Toen ik het huis inliep was het eerste wat me opviel dat er allemaal Nederlandse schilderijen hingen, het tweede was de aanwezige lucht. De lucht was hetzelfde als het jaarlijkse Oud en Nieuw ritueel dat wij met de familie hebben, oliebollen bakken! Het bleef echter niet alleen bij oliebollen, ook verschillende andere snacks die je in de Nederlandse bakkerijen kunt vinden. Het was een leuke avond met de Nederlandse familie, ik sprak nog met wat mensen en deelde ervaringen die ik hier heb opgedaan. Ik bracht ook nog wat oliebollen mee naar huis zodat ik mijn Amerikaanse familie nog wat Nederlandse cultuur kon bijbrengen.

De periode na de Kerstvakantie stond voor veel schoolwerk, want het semester eindigde halverwege januari. Dit betekent veel stress voor de meesten, en ook voor veel ‘seniors’ het antwoord of ze eindelijk op de goede richting zijn om te slagen. Ik hoef me niet druk te maken om slagen, want dat kan ik toch al niet. Desalniettemin moet ik wel op mijn cijfers blijven letten, want alles lager dan een ‘C’ gemiddeld zit voor mij in de rode zone. Als ik cijfers lager heb dan riskeer ik de kans om terug naar Nederland gestuurd te worden. Maar dat zit wel goed bij mij, al mijn cijfers zijn “B’s or better” zoals ze dat zo mooi zeggen. Het einde van het semester betekende echter wel dat er verschillende vakken komen te vervallen en ik daarvoor in de plaats dus nieuwe krijg, en nieuwe vakken betekend ook veel nieuwe gezichten. Veel mensen die ook nog niet weten dat ik een exchange student ben. Het is dan ook leuk om nieuwe mensen te ontmoeten, het gaat net wat makkelijker als je uit een ander land komt omdat je dan toch weer net wat bijzonderder bent. Ik leer dan ook wel dagelijks nieuwe mensen kennen. Ook de voetbaltrainingen en de voorliefde voor voetbal zelf helpen. Zo leer ik mensen met dezelfde interesses kennen met iets waar ik dan toch wel uren over kan praten. Maar de meeste mensen die ik leer kennen hebben niet direct iets met voetbal, als ik er dan met ze over praat zijn ze toch wel geneigd eens te komen kijken. Het voetbalseizoen begint pas in maart, maar ik heb al een hele lijst met mensen die zouden moeten komen. Nu dan weer terug naar school, ik heb wat gewisseld van klassen, maar ik heb eindelijk een vast rooster:

A days:
1. Foods and Nutrition II (7:45-9:05)
2. Civil Engineering (9:10-10:30)
3. Een mentorles (10:35-11:05)
4. US History (11:10-12:30)
5. Lunchbreak (12:30-13:10)
6. Jazz Ensemble (13:10-14:30)
B days:
1. French I
2. Weight Training
3. Een mentorles
4. Physics
5. Lunchbreak
6. Language Arts

Er zijn een paar kleine veranderingen, grotendeels blijft het rooster intact. Maar omdat veel leerlingen van rooster veranderen, worden de klassen opnieuw door elkaar gehusseld. Er zijn dus heel veel leerlingen die er dus bij mij in de klas zijn gekomen of juist zijn weggegaan. Voor een deel is dat wel lekker, de ‘senior classes’ (klassen alleen voor seniors) liepen langzamerhand leeg. Dit komt doordat veel leerlingen niet kunnen slagen en dus van school gestuurd worden, of meestal hebben ze zelf al de handdoek in de ring gegooid. Het is triest, maar sommige mensen hebben niet direct oog voor zijn/haar toekomst. Anderen hebben gewoon moeite met het bijhouden van schoolwerk. Eén van mijn vrienden heeft dit probleem: zijn cijfers zijn slecht, hij denkt vooral aan voetbal en andere dingen behalve school. Nu moet hij daarvoor de prijs betalen, hij moet elke schooldag al om half 7 op school zijn om zijn schoolwerk in te halen. Ook is het niet zeker of hij aan schoolvoetbal mag doen. Hij heeft wel oog voor de toekomst, hij wil niets liever dan slagen, maar hij haalt zijn prioriteiten door de war. Ik probeer hem te helpen waar dat kan. Ik werd geïnspireerd nadat een andere vriend het huiswerk van verschillende spelers deed zodat ze waarschijnlijk mogen voetballen. Het seizoen is nog niet begonnen, maar ik merk al dat deze groep iets speciaals heeft. Wat er nog meer gaat komen zal ik moeten aanzien, maar het belooft veel goeds en ik wordt met de dag enthousiaster. Dit komt ook met name doordat we elke dag na school conditietraining hebben, voor school om 6:00 een intense conditie-workout met een persoonlijke trainer, eens per week nog steeds de indoorwedstrijden van 2x20 minuten en dan komen er ook nog verschillende oefenwedstrijden op zaterdag aan. Zonder dat voetbal er is, draait alles hier nu al om voetbal. Ik heb geluk dat ik op een school ben gekomen waar voetbal relatief groot is en mensen het dus weten als je in het team speelt. Het is niet altijd makkelijk om zoveel te sporten, het lichaam wordt moe, maar daar willen ze hier niets van weten. Je zal je door de pijn heen moeten vechten. Dat vindt ik wel wat hebben, ik heb gezegd dat ik in de beste vorm van mijn leven wil komen, nu moet ik eraan geloven ook. Helaas denkt niet iedereen zo, de meeste kunnen het ook niet omdat ze bijvoorbeeld werk hebben. Het is dus geen sprookje, maar daar wordt aan gewerkt.
Zoals ik al zei doen we indoorwedstrijden, wat ik mooi vindt om te zien is dat het werk al zijn vruchten afwerpt. Niet alleen van mij, maar ook het samenspelen als een team gaat erop vooruit. We waren in het begin nog te fysiek, maar we weten elkaar nu al beter te vinden dan de tegenstander. Ik ga nu geen hele wedstrijden verslaan, aangezien we vijf wedstrijden in januari gespeeld hebben, gaat dat net wat te ver. Maar we doen het steeds beter, daar komt het op neer.

Buiten al dat school en voetbal deed ik uiteraard meer, ik ging voor het eerst skiën!
En dat deed ik op niet zomaar een plek, ik deed in de “Wasatch front” waar zij claimen “The Best Snow On Earth” te hebben. Een titel die ze heel lang hadden, totdat ze voor de rechter werden gesleept door een “butthurt” bedrijf voor plagiaat, en ze de daarmee niet meer mochten adverteren. Desondanks deze bijzondere gebeurtenis, staat het gebied waar ik ging skiën nog steeds bekend als één van de betere sneeuwplekken in de wereld. Ik had echter nog nooit geskied, en ik had niet direct zin om veel geld te gaan uitgeven voor lessen. Al helemaal niet nadat ik het schandalig hoge bedrag van 12,50 dollar moest betalen voor een dagje skiën *kuch. Maar omdat skiën nooit ver weg is, zijn de experts dat ook niet. Mijn hostdad besloot het mij zelf te leren en ik kon daar mee leven. We begonnen om een uur of negen ’s ochtends, en na een uur gingen we al de hoogste piste op. Dit betekend niet dat het foutloos ging. Het ging goed als ik goed concentreerde, maar sommige dingen wil ik dan toch weer net té geforceerd doen. En ja, dan ga je op je bek. Meestal viel ik uit voorzorg, maar soms deed ik gewoon wat stoms. Het was vooral mijn linkerknie die ik een aantal keer verdraaide. Ik ging gisteren skiën en ik kan zeker wel voelen dat ik wat stoms heb gedaan met mijn knie. Maar ach, ik zal het aan moeten kijken.

In de maand februari zal ik een dikke week op vakantie gaan met de hostfamilie, dat is zeker iets waar ik naar uit kijk. Het zal een week van veel lopen worden, in de eerste instantie omdat ik blijf rennen voor voetbal, in tweede instantie vanwege onze activiteiten.
Ook is mijn datum van terugkomst gepland, ik zal de 5e van juni terugkeren op Schiphol. De reden dat ik dit vertel is omdat het zo bijzonder is. Het voelt zo raar, de tijd vliegt hier. Ik blijf een totaal van 9,5 maand in de USA, vijf en een halve maand van de tijd zit er al op. Ik heb dus nog vier maanden te gaan. Voor mijn gevoel is er al zoveel gebeurd, maar er moet ook nog zoveel gebeuren. Het is een gevoel dat moeilijk te beschrijven is. Ook het feit dat een Noorse exchange studente voor één week naar huis ging omdat een familielid van haar is overleden, is bijzonder. Zij vertelde zelf ook hoe raar het was om dat weer thuis te zijn, zij bleef echter maar een week weg en was vooral bij haar familie. Iets wat ik ook nog wel eens zie gebeuren voor als ik thuis kom. Dit zijn allemaal dingen die nu een beetje spelen in mijn gedachten, maar denk niet dat ik nu opeens heimwee heb, dat had ik al vanaf het moment dat ik Roomburg uitreed! Maar ik doe genoeg leuke dingen die de gedachten van thuis afhouden en het bepaalt dan ook zeker niet mijn gemoedstoestand voor de dag. Ik geniet daarbij elke dag nog volop van de kansen die ik krijg en ik waardeer die dan ook zeer.
Het is weer een blog vlak voor het einde van de maand, maar dat is een trend ik waarschijnlijk zal doorzetten. Ook weer niet de langste, ‘but less is more’ zeggen ze hier, en daar hebben ze gelijk in ook.

Jesper Nibbelink
Ogden, Utah, United States.