Christmas break, snow, Indoor soccer.

Ik zit hier inmiddels in de kerstvakantie, twee weken waar school even niet de hoogste prioriteit heeft en waar ik kan uitslapen mits de kinderen niet al vanaf half 7 rondrennen. De sneeuw hier zorgt voor een echt kerstgevoel en kinderen zijn enthousiaster dan ooit.

Na de ‘thanksgiving break’ werden de voetbaltrainingen naar binnen verplaatst. De trainingen zijn op maandag en woensdag en beginnen om 7 uur ’s avonds, wat erg laat is hier, maar we mogen pas trainen als basketbal klaar is. Ik ben ook mede hierom gestopt met zwemmen, ik had me al ingenomen te stoppen met zwemmen zodra voetbal begon. Het zou fysiek te lastig worden om deze te combineren. Bovendien heb ik veel meer plezier met voetbal dan met het zwemmen. Ik stond de eerste paar trainingen de hele tijd met een achterlijke glimlach, dit kwam doordat ik iets normaals als met anderen trainen al maanden niet meer kon doen. Over het niveau kan je nog discussiëren, maar het gaat erom dat ik meer dan goed mee kan draaien. Aangezien voetbal pas in maart officieel begint staat er nu nog niet zo veel op het spel, dit is meer om conditioneel sterker te worden en beter in vorm te komen voor het seizoen.

In school veranderde er niet bijster veel, het gat tussen de ‘thanksgiving break’ en de ‘Christmas break’ is slechts drie weken. Iets wat ik raar vond, een schamele drie weken tussen de twee vakanties. De enige vakanties waar je langer dan vijf schooldagen vakantie hebt, ook iets waar ik van opkeek. Mede doordat we maar drie weken school hadden, gaven de leraren net wat meer werk mee dan gedurende een “normale week”. Vanwege de kerst was er in elke klas een collectebus waar je geld kon doneren voor kinderen die geen kerst hebben. Het liefst doneerde je muntgeld, of cheques. De klas met de zwaarste bus en de bus met het meeste geld krijgt speciale bonnen waardoor je niet in de rij hoeft te staan in de kantine voor je lunch. Verder ben ik naar de staduniversiteit gegaan met de ‘Civil Engineering’ klas om daar te technische faciliteiten te bekijken. Het was interessant om een echte Amerikaanse universiteitscampus te bezoeken, bijkomend dat alles ondergesneeuwd was maakte het nog eens vele malen mooier. We kregen een paar kleine lessen waarna we afsloten met een gratis lunch, wat ik erg kon waarderen. Hierna gingen we naar onze eigen school om de rest van onze gebruikelijke lessen te volgen. De drie weken waren sneller over dan gedacht en dan zit je alweer in je vierde maand in de kerstvakantie waar het nieuwe jaar om de hoek lig, het gaat snel.

Iets anders dat ook snel gaat is de sneeuw, je gaat slapen zonder enig idee. En dan de volgende dag word je wakker in winterwonderland. De sneeuw is geweldig, iets dat ik zeker gemist heb in Nederland, want de laatste keer dat wij toch een goed pak kregen is ook al weer een paar jaar terug. En als we dan sneeuw hadden, dan was dat zeker niet in de mate als dat hier in Ogden is. In totaal zijn er tot op heden drie sneeuwstormen geweest. De eerste keer was niet al te veel, het smolt na een week weg. De tweede kwam in de nacht van zondag op maandag. Net als je denkt dat de sneeuw weg is, komt er een gigantische sneeuwstorm om je ongelijk te bewijzen. En niet zo’n klein beetje ook, een pak van dik 30 centimeter is wat bevochten moest worden onderweg naar school. Dit maal was het ook echt nodig om te gaan sneeuwscheppen, en dat is iets waar ik zeker geen moeite mee heb. Zeker niet als er een kop warme chocolade klaarstaat na het sneeuwscheppen. De derde en (voorlopig) laatste sneeuwstorm was een paar dagen voor kerst. Een klein deel van de vorige sneeuw was al weg, dit werd echter weer aangedikt tot een mooie 30 centimeter (een ‘foot’ is wat ze constant zeggen). De kerstsfeer zit er hier dus goed in.

Het wordt hier nu ook erg koud, maar dat weerhoudt me er niet van om te gaan hardlopen. In de ochtend is het minstens -10 °C, vaak ook kouder. Het koudste wat ik hier heb gezien is -22° C. Hardlopen betekent dus goed inpakken een meerdere lagen. Het is zeker niet fijn, vooral omdat de lucht koud is en het moeilijker ademen is. Maar als dit betekent dat ik een voorsprong kan krijgen op de anderen de wellicht niet rennen, dan is het de kou zeker waard. Ook doe ik met wat gasten van school mee aan een indoor voetbaltoernooi. Op een veld met kunstgras, kleiner dan een half veld, worden 6 tegen 6 wedstrijden gespeeld. De wedstrijden speel je tegen mensen van jouw leeftijd en in verschillende ‘highschool’-divisies, de wedstrijden duren ook maar twee keer 20 minuten. De eerste wedstrijd hebben we al gespeeld, en het was een bijzondere ervaring. We speelden de wedstrijd om vijf uur ’s middags. We verzamelden een klein halfuurtje van te voren om nog wat administratieve zaken te regelen en daarna gelijk, zonder warming-up, de wedstrijd te spelen. Geen warming-up doen is iets waar ik niet aan gewend ben. Het was dan ook lastig om goed in de wedstrijd te komen. Na een paar minuten ging het al wat beter en stond ik aan de basis van de 1-0. Na 10 minuten kon ik het dan echt niet meer trekken en moest ik gewisseld worden. Het was zo ongelofelijk heet in de zaal en dit was dan ook de reden dat we veel wisselden. We hadden negen man, dit was dus geen probleem. Ik had het desalniettemin erg moeilijk en het scheelde dan ook niet veel of ik was over mijn nek gegaan daar. Gelukkig voor mij gebeurde dit niet en ik besloot om even niet te spelen tot ik me wat beter voelde. Ondertussen maakte de tegenstander de 1-1, en ik wist dat ik niet te lang buiten het veld kon blijven. Ik moest echter nog echt even wachten, ik voelde me ontzettend beroerd. De rust brak aan en ik voelde me al iets beter. Ik besloot nog een paar minuten te wachten voordat ik er weer in zou gaan. Toen er nog 16 minuten te spelen op de klok stond ging ik er weer in, en dit maal ging het veel beter. Na een mooi opgezette aanval schoot ik de 2-1 erin, waar ik vervolgens niet veel later ook de 3-1 erin schoot. Dit gebeurde binnen vijf minuten, waarna ik even werd gewisseld omdat we dit nu sneller deden. Er veranderde niet veel aan de stand, met nog acht minuten te spelen kwam ik er weer in, waarna we nog twee keer scoorden. De laatste twee minuten volbracht ik aan de zijlijn omdat ik weer werd gewisseld. Dit vond ik totaal geen probleem, de wedstrijd was gespeeld en de eerste winst was binnen. We zitten in totaal met zeven teams in een competitie, om de één of andere reden spelen we acht wedstrijden. Verspreidt over zes weken. We hadden dus een lekkere start en ik kon redelijk tevreden zijn. Ondanks dat de hitte met iedereen partte speelde, kon er een glimlach bij de meeste van af. Voor nu is het afwachten tot het rooster voor de komende weken bekend wordt gemaakt.

We vierden uiteraard ook Kerst, wat hier vele malen groter is dan in Nederland. Huizen compleet versierd in kerstkleuren, combineer dat met een dikke laag sneeuw en je krijgt een kerstgevoel zoals ik die nog nooit heb gehad. Kerst hier was geweldig, de vele kerstfilms, het lekkere eten en uiteraard de cadeautjes maakten het een kerst om nooit te vergeten. Christmas Eve gingen we bij de familie aan de vaderskant eten, een heerlijk diner, in een groot, ras-Amerikaans, huis. Ook nog gevolgd door een schattig toneelstuk van de kinderen. Die avond kon ik zien hoe de kerstman te werk ging, de woonkamer lag vol met cadeautjes. Voor de tv lagen zakken met onze namen erop, vol met cadeautjes. Onder de kerstboom lagen de cadeautjes die we voor elkaar kochten. Die avond ging ik slapen met de gedachte dat de kinderen de volgende ochtend helemaal door het dolle heen zouden zijn. En dat was waar; rond een uur of zeven werd ik wakker gemaakt door ze, en gingen we de cadeautjes open maken. De kinderen kregen een hoop mooie dingen, en ook ik werd niet gemist. Het was geweldig om die kinderen helemaal blij te zien. Het deed me erg denken aan de keren dat ik Sinterklaas vierde met mijn familie. Die middag waren de kinderen de hele dag aan het spelen met hun speelgoed en was het wachten voordat we naar de moederskant van de familie gingen. Deze familie woont in Salt Lake, waar ik vaker kom dan van tevoren gedacht te hebben. Ook hier kregen de kinderen weer cadeautjes en mocht ook ik weer cadeaupapier verscheuren. Die avond gingen we ook nog eens spontaan naar de nieuwe ‘Star Wars’ film. De film was fantastisch, maar toen we terug waren in Salt Lake City was het alweer elf uur ’s avonds. Mijn hostparents besloten om de kinderen bij hun oma te laten, om ze de volgende dag weer op te halen. Dit betekende dus dat ik voor het eerst sinds mijn aankomst hier een rustige ochtend zou hebben. Ik maakte er gebruik van en werd wakker om een uur of half elf. Wat niet eens zo laat is, maar dat zegt al genoeg. Het was een mooie afsluiter voor Kerst.

Nog iets anders wat kerst zo onvergetelijk maakte was iets dat gebeurde op Christmas Eve, onderweg naar familie. Ik zat alleen met de hostdad in de auto, wij vertrokken namelijk later aangezien ik nog iets voor de hostmoeder moest halen voor Kerst. Wij reden op een onbelichte weg ergens in de bergen, toen ik een hert langs de kant zag staan. Het was even verderop, ik zag hem maar heel even. We kwamen steeds dichterbij, toen opeens rende het beest de weg op. De hostdad ziet het beest pas heel laat, maar trapt uiteraard alsnog op de rem. Het is te laat, we scheppen het enorme hert. Die vervolgens een paar meter door de lucht vliegt, aan de andere kant van de weg land, zelfs weer opstaat en weer weg rent. We schrokken ons dood en we konden niet direct bevatten wat er zojuist gebeurd was. We reden vervolgens verder en ik kon het niet geloven. Ik was doodgeschrokken, maar aan de andere kant moest ik heel hard lachen. Naast bezorgdheid om het dier, was het ook de vraag of de voorkant van de auto volledig intact was. Mijn hostvader heeft zoiets nog nooit meegemaakt, hij zei ook dat hij het hert opvallend groot vond. Nog voordat we bij de familie waren en naar de voorkant van de auto konden kijken, konden we al concluderen dat we ontzettend veel geluk hebben gehad. Als het hert namelijk had gesprongen, wat ze nog wel eens willen doen, dan had je een hert door je voorruit gehad. Bovendien hadden we geluk dat de bestuurder achter ons erg oplettend was, anders had je nog een auto aan de achterkant erop gehad. Dat had dingen nog veel erger gemaakt. In de auto hing de rest van de rit een sfeer van ongeloof en opluchting. Toen we eenmaal bij de familie aankwamen, bleek er alleen een kleine deuk aan de voorkant te zitten, samen met wat hertenhaar. De auto was er dus nog goed vanaf gekomen. Eén ding was zeker: wij hadden het beste verhaal aan tafel die avond.

Het eerstvolgende mijlpaal zal de jaarwisseling zijn, iets wat kennelijk niet zo belangrijk is als hier. Tenminste, niet voor de mensen die ik heb gesproken. Er zal nog steeds wel wat hapjes zijn, maar geen uitbundigheid zoals bij ‘Thanksgiving’ en ‘Christmas’. Wij gaan misschien naar een Nederlandse familie, de Bakkers. De man komt uit Amsterdam, maar woont al hier sinds zijn tiende. Hij spreekt nog goed Nederlands en gaat zo nu en dan terug, maar het mooiste is nog dat hij echt een bakker is. ‘New Years Eve’ zal hij allemaal Nederlandse snacks hebben die hij zelf maakt. Verder is het nog niet zeker wat er gaat gebeuren komende paar dagen, ik zal er gewoon zoals altijd het beste van proberen te maken.

Voor zover heb ik nog elke maand een blog op tafel weten te brengen, iets waarvan ik niet direct had gedacht dat het zou lukken. Dit blog is ook een stukje korter dan de vorige paar, mede doordat ik dit verhaal dichter op de ander heb geschreven. Ik hoop de volgende ergens eind januari te kunnen plaatsen.
Het feit dat we nu al bijna in januari zitten geeft aan dat het snel gaat. Ik probeer nog steeds zoveel mogelijk van wat er gebeurd te waarderen en zoveel mogelijk uit de momenten te halen. Voetbal komt eraan en ik krijg er steeds meer zin in, de zin om van maandag tot vrijdag te voetballen. Tot die tijd moet ik het doen met de maandag en woensdag trainingen en minstens één indoorwedstrijd per week.

Ik jullie op de hoogte blijven houden.


Jesper Nibbelink
Ogden, Utah, United States.