Pre-USA
Door: Jesper Nibbelink
Blijf op de hoogte en volg Jesper
15 Augustus 2015 | Nederland, Leiden
Het idee ontstond in de zomer van 2013. Ik wilde al een geruime tijd naar de Verenigde Staten, vanwege het feit dat het land zo omvangrijk is op zoveel verschillende dingen maakte het, dat ik er al vanaf de basisschool naar toe wil gaan. Voor een lange tijd bleef het altijd maar bij zeggen en hopen, totdat ik in de zomer van 2013 langs een oud teamgenoot op Facebook kwam die een High School Year programma volgde. Ik wilde gelijk meer weten en vroeg aan hem hoe en wat en vervolgens wees hij mij op een paar organisaties en zo ben ik verder gaan zoeken. Omdat mijn ouders wilden kijken of ik dit ook na een lange(re) periode nog wilde, bleef het in het schooljaar 2013/2014 alleen bij internet en een enkele informatiedag. En omdat ik het opvolgende jaar nog steeds ontzettend graag wilde gaan, zijn mijn ouders ook serieus gaan meekijken en na wat vergelijken kwamen we bij STS High School (naar mijn mening maakt het vrij weinig uit met welke organisatie je gaat, uiteindelijk ben jij degene die er wat van moet maken in “The States” of waar je dan ook naartoe mag gaan), want STS zag er het beste uit en verzorgde ook nog eens een kleine week in New York (waar ik ook heel graag naartoe wil). Vervolgens begon de hel(s)e aanmeldingsprocedure wat ontzettend uitgebreid en erg tijdrovend is, niet dat het me wat uitmaakte, ik deed het met plezier en werd juist ontzettend enthousiast om te gaan (het was pas september…). Na een hoop papier- en invulwerk was alles klaar in de maand oktober en was het geduchte wachten begonnen.
Dagen gingen voorbij en ik voelde niet de neiging om mijn mail te checken om te zien of er al nieuws vanuit de VS was. Het jaar verstreek (niet aan Amerika denkend) verder en mijn examens naderden. Mijn gedachten waren (bijna) compleet bij de examens en als ik nu nieuws uit Amerika had gekregen had dat me wellicht uit m’n concentratieperiode gehaald, maar “gelukkig” was dat nog niet zo en ik deed mijn examens goed en zonder problemen. Na mijn examen begonnen de lange dagen van het vrij zijn en was Amerika nu opeens wel heel dichtbij (zo leek het toen), ik checkte vaker mijn mail en het maakte nu ook een grotere indruk op me dan eerst. Dagen verstreken en na een week Cherso was er nog steeds geen nieuw nieuws. Tot de dag van mijn uitslag kwam, ik werd wakker op deze donderdag en hoorde mijn moeder al praten aan de telefoon: “ja hij ligt nog te slapen, ik ga hem niet wakker maken!” Vermoedens begonnen te spelen, het was namelijk te vroeg voor mijn examenuitslag en ze klonk te enthousiast voor iets “gewoons”. Ik besloot maar uit mijn bed te gaan, want slapen ging nu toch niet meer lukken en ging vervolgens naar beneden. En ja hoor, zo gauw als ik beneden kwam zei mijn moeder al: “je bent geplaatst in Amerika”. Ik probeerde nonchalant te blijven met: “oh ja, ik kijk straks wel”, maar nog voordat ik wat had gegeten wist ik al alles over mijn plaatsing. Ik ga naar het schitterende Ogden in Utah en zou vertrekken op 16 augustus. De namen zijn zelf wat minder mooi, maar de natuur is er prachtig en het is nog een redelijke stad met zo’n 85.000 inwoners, verder is het een middelgrote school met 1100 leerlingen en is het schoolgebouw gloednieuw. Diezelfde middag kwam ook nog het nieuws dat ik dik was geslaagd en kon ik daarna mijn vrienden op school het goede nieuws vertellen.
De periode daarna stond vooral in het teken van veel werken en kijken wat er nog allemaal gedaan moest worden voor mijn vertrek naar de Verenigde Staten, er was nog een laatste informatiebijeenkomst van STS waar ik iemand van school tegenkwam die naar een plaatsje boven Houston vertrok een paar dagen eerder dan ik. Daarna moesten we een visum zien te verkrijgen, wat ook een hoop werk is. Na eerst moeite te hebben gehad met het maken van een afspraak moest de hele onzin aan het Amerikaans consulaat in Amsterdam nog gebeuren. De strenge beveiliging, de (Nederlandse) zeur die om allemaal papieren en vingerafdrukken vraagt, en uiteindelijk de relaxte Amerikaan met wie je een praatje kon maken en die (verbazingwekkend) alles goed uitlegde en me op weg hielp. Al met al veel moeite, wat hopelijk goed wordt uitbetaald in een mooie ervaring in Ogden, Utah de Verenigde Staten!
Nu zit ik hier, op mijn kamer, de avond alvorens mijn vertrek en beginnen de zenuwen eindelijk te spelen. Laatste paar familieleden gedag gezegd en straks nog even met vrienden samenkomen. De zin is er zeker, en zo ook het enthousiasme en wellicht een beetje angst voor het onbekende, maar dat vind ik juist ook weer prachtig. Ik vertrek over een kleine 12 uur naar Londen, vanuit daar naar New York waar ik vier dagen verblijf om vervolgens de vliegtuig te pakken richting Salt Lake City, maar niet zonder eerst een tussenstop te maken in Dallas. Waarna mijn gastfamilie mij opwacht en het avontuur daar ook echt start.
Ik hoop hier maandelijks te schrijven, al is dat onder anderen lastiger gebleken dan aanvankelijk gezegd. Eén ding is echter zeker (*kuch cliché *kuch), ik doe er alles aan om het jaar geweldig te maken!
Jesper Nibbelink,
Leiden, Nederland.
Dagen gingen voorbij en ik voelde niet de neiging om mijn mail te checken om te zien of er al nieuws vanuit de VS was. Het jaar verstreek (niet aan Amerika denkend) verder en mijn examens naderden. Mijn gedachten waren (bijna) compleet bij de examens en als ik nu nieuws uit Amerika had gekregen had dat me wellicht uit m’n concentratieperiode gehaald, maar “gelukkig” was dat nog niet zo en ik deed mijn examens goed en zonder problemen. Na mijn examen begonnen de lange dagen van het vrij zijn en was Amerika nu opeens wel heel dichtbij (zo leek het toen), ik checkte vaker mijn mail en het maakte nu ook een grotere indruk op me dan eerst. Dagen verstreken en na een week Cherso was er nog steeds geen nieuw nieuws. Tot de dag van mijn uitslag kwam, ik werd wakker op deze donderdag en hoorde mijn moeder al praten aan de telefoon: “ja hij ligt nog te slapen, ik ga hem niet wakker maken!” Vermoedens begonnen te spelen, het was namelijk te vroeg voor mijn examenuitslag en ze klonk te enthousiast voor iets “gewoons”. Ik besloot maar uit mijn bed te gaan, want slapen ging nu toch niet meer lukken en ging vervolgens naar beneden. En ja hoor, zo gauw als ik beneden kwam zei mijn moeder al: “je bent geplaatst in Amerika”. Ik probeerde nonchalant te blijven met: “oh ja, ik kijk straks wel”, maar nog voordat ik wat had gegeten wist ik al alles over mijn plaatsing. Ik ga naar het schitterende Ogden in Utah en zou vertrekken op 16 augustus. De namen zijn zelf wat minder mooi, maar de natuur is er prachtig en het is nog een redelijke stad met zo’n 85.000 inwoners, verder is het een middelgrote school met 1100 leerlingen en is het schoolgebouw gloednieuw. Diezelfde middag kwam ook nog het nieuws dat ik dik was geslaagd en kon ik daarna mijn vrienden op school het goede nieuws vertellen.
De periode daarna stond vooral in het teken van veel werken en kijken wat er nog allemaal gedaan moest worden voor mijn vertrek naar de Verenigde Staten, er was nog een laatste informatiebijeenkomst van STS waar ik iemand van school tegenkwam die naar een plaatsje boven Houston vertrok een paar dagen eerder dan ik. Daarna moesten we een visum zien te verkrijgen, wat ook een hoop werk is. Na eerst moeite te hebben gehad met het maken van een afspraak moest de hele onzin aan het Amerikaans consulaat in Amsterdam nog gebeuren. De strenge beveiliging, de (Nederlandse) zeur die om allemaal papieren en vingerafdrukken vraagt, en uiteindelijk de relaxte Amerikaan met wie je een praatje kon maken en die (verbazingwekkend) alles goed uitlegde en me op weg hielp. Al met al veel moeite, wat hopelijk goed wordt uitbetaald in een mooie ervaring in Ogden, Utah de Verenigde Staten!
Nu zit ik hier, op mijn kamer, de avond alvorens mijn vertrek en beginnen de zenuwen eindelijk te spelen. Laatste paar familieleden gedag gezegd en straks nog even met vrienden samenkomen. De zin is er zeker, en zo ook het enthousiasme en wellicht een beetje angst voor het onbekende, maar dat vind ik juist ook weer prachtig. Ik vertrek over een kleine 12 uur naar Londen, vanuit daar naar New York waar ik vier dagen verblijf om vervolgens de vliegtuig te pakken richting Salt Lake City, maar niet zonder eerst een tussenstop te maken in Dallas. Waarna mijn gastfamilie mij opwacht en het avontuur daar ook echt start.
Ik hoop hier maandelijks te schrijven, al is dat onder anderen lastiger gebleken dan aanvankelijk gezegd. Eén ding is echter zeker (*kuch cliché *kuch), ik doe er alles aan om het jaar geweldig te maken!
Jesper Nibbelink,
Leiden, Nederland.
-
16 Augustus 2015 - 08:29
Els Haneveld:
hoi Jesper een leuk reisverslag heb je gemaakt ik wens je veel succes en plezier de komende 10 maanden en blijf je volgen.
Groet van oma Els -
16 Augustus 2015 - 10:35
Leukste Familielid Thomas:
Ey veel plezier pik en rustig aan! -
16 Augustus 2015 - 11:36
Je Gekste Tante Tasje:
Goedemorgen uit messanges,
Super veel plezier en op naar een berg ervaring voor het leven. Pas goed op jezelf en ik wacht met plezier op je volgende verslag xx -
18 Augustus 2015 - 16:54
Opa Cor:
In alle opzichten een geweldige entree; taalkundig een zeer hoog niveau !!
Pas goed op je zelf, wij missen je nu al; elke dag vragen wij ons af :waar zit Jesper nu.
Zeer hartelijke groeten van irene , cor en erik.
Dag jesper -
20 Augustus 2015 - 13:04
Carola:
Veel succes en geniet er van.
Gr Carola, Eric en Bill -
23 Augustus 2015 - 03:20
Hans Kazan:
Leuk hoor! -
23 Augustus 2015 - 03:21
Johan Derksen:
Ben benieuwd
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
